Επιδημία κλεισίματος λογαριασμών στις ΗΠΑ – Γιατί οι αμερικανικές τράπεζες αποβάλλουν ξαφνικά πελάτες τους;
Αυτές οι καταστάσεις είναι εκείνες που οι τράπεζες ονομάζουν “έξοδο” (“exiting”) ή “απο-ρισκάρισμα” (“de-risking”)
Οι λόγοι ποικίλλουν, αλλά το σκηνικό που παίζει είναι σχεδόν πάντα το ίδιο. Οι πελάτες της τράπεζας στις ΗΠΑ λαμβάνουν μια επιστολή στο ταχυδρομείο ή ένα email που λέει ότι το ίδρυμά τους κλείνει όλους τους λογαριασμούς επιταγών και ταμιευτηρίου τους. Οι χρεωστικές και πιστωτικές τους κάρτες είναι επίσης μπλοκαρισμένες. Η εξήγηση, αν υπάρχει, συνήθως στερείται μίας χρήσιμης λεπτομέρειας.
Από τους Ron Lieber και Tara Siegel Bernard/New York Times
Ή ίσως οι πελάτες να μην βλέπουν την επιστολή ή να μην λαμβάνουν ποτέ το μήνυμα. Αντίθετα, ανακαλύπτουν ότι οι λογαριασμοί τους δεν λειτουργούν πλέον όσο βρίσκονται στο σούπερ μάρκετ, στο γκισέ ενοικίασης αυτοκινήτων ή στο ATM. Όταν τηλεφωνούν στην τράπεζά τους, με θυμό, οι εκπρόσωποι δείχνουν ανησυχία στην αρχή. «Ω, όχι, μια μεγάλη συγγνώμη», λένε. «Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το διορθώσουμε».
Αλλά μετά έρχεται μία παύση και η αλλαγή του τόνου. «Σύμφωνα με το συμβόλαιο του λογαριασμού σας, μπορούμε να τον κλείσουμε για οποιονδήποτε λόγο ανά πάσα στιγμή», λέει συχνά το σενάριο.
Αυτές οι καταστάσεις είναι εκείνες που οι τράπεζες ονομάζουν «έξοδο» («exiting») ή «απο-ρισκάρισμα» («de-risking»). Και πρόκειται για περιστατικά που όσοι χρησιμοποιούν πολλές επιταγές από τράπεζα σε τράπεζα αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα. Στην ουσία, ένα μεγάλο σύστημα ασφαλείας έχει αρχίσει να λειτουργεί, ξεκινώντας από τις ρυθμιστικές αρχές στην Ουάσιγκτον και φτάνοντας μέχρι τους διευθυντές ασφαλείας τραπεζών και το προσωπικό των υποκαταστημάτων που ελέγχουν τους πελάτες. Στόχος είναι η πάταξη της απάτης, της τρομοκρατίας, της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, της εμπορίας ανθρώπων και άλλων εγκλημάτων.
Στη διαδικασία, οι τράπεζες αποβάλλουν έναν αυξανόμενο αριθμό ατόμων, οικογενειών και ιδιοκτητών μικρών επιχειρήσεων. Συχνά, οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα γιατί οι τράπεζές τους στράφηκαν εναντίον τους. Αλλά υπάρχουν σχεδόν πάντα κόκκινες σημαίες -συναλλαγές που δεν συνάδουν με το προφίλ των χρηστών, για παράδειγμα- οι οποίες οδηγούν στην αποβολή. Οι αλγοριθμικά δημιουργούμενες ειδοποιήσεις εξετάζονται καθημερινά από υπαλλήλους.
Οι τράπεζες γενικά δεν λένε πόσο συχνά κλείνουν λογαριασμούς με αυτόν τον τρόπο και δεν παρακολουθούν πόσο συχνά το κάνουν λάθος. Αλλά τα ομοσπονδιακά δεδομένα προσφέρουν αρκετές ενδείξεις.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, οι τράπεζες πρέπει να υποβάλλουν μια «αναφορά ύποπτης δραστηριότητας» (Suspicious Activity Reports ή SAR) όταν βλέπουν συναλλαγές ή συμπεριφορές που ενδέχεται να παραβιάζουν το νόμο, όπως απροσδόκητα μεγάλες συναλλαγές σε μετρητά ή τραπεζικά εμβάσματα με τράπεζες σε χώρες υψηλού κινδύνου. Σύμφωνα με την Thomson Reuters, οι τράπεζες κατέθεσαν πάνω από 1,8 εκατομμύρια SAR το 2022, μία αύξηση 50% σε μόλις δύο χρόνια. Φέτος, ο αριθμός είναι σε καλό δρόμο για να φτάσει σχεδόν τα… δύο εκατομμύρια.
Πολλαπλές SAR συχνά —αν και όχι πάντα— οδηγούν στην αποβολή ενός πελάτη. Οι ομοσπονδιακοί νόμοι στις ΗΠΑ δεν έχουν να πουν πολλά για το έναυσμα όσον αφορά ακυρώσεις λογαριασμών. Αλλά μια εξέταση των New York Times σε περισσότερες από 500 περιπτώσεις αυτής της αποβολής πελατών από τις τράπεζές τους -και συνεντεύξεις με περισσότερους από δώδεκα νυν και πρώην στελέχη του τραπεζικού κλάδου- καταδεικνύει το χάος και τη σύγχυση που προκύπτει όταν οι τράπεζες αποφασίζουν μόνες τους να διώξουν πελάτες.
Το πρόβλημα που δημιουργείται είναι ότι τα άτομα δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς στην ώρα τους. Οι τράπεζες χρειάζονται συχνά εβδομάδες για να τους στείλουν τα υπόλοιπά τους. Όταν τα ιδρύματα κλείνουν τις πιστωτικές κάρτες, τα πιστωτικά τους αποτελέσματα μπορεί επίσης να αντιμετωπίσουν πρόβλημα. Μετά την ακύρωση, οι μικρές επιχειρήσεις συχνά δυσκολεύονται να προχωρήσουν στη μισθοδοσία και πρέπει να εξηγήσουν στους πωλητές και τους συνεργάτες τους ότι δεν έχουν τραπεζικό λογαριασμό προς το παρόν.
Σαν να μην έφτανε η έλλειψη εξήγησης και προσφυγής, αφού οι πελάτες προχωρήσουν, δεν ξέρουν αν υπάρχει κάπου ένα μαύρο σημάδι στα μόνιμα αρχεία τους που θα προκαλέσει επανάληψη του επεισοδίου σε άλλη τράπεζα. Εάν το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα έχει καταθέσει SAR, δεν επιτρέπεται από το νόμο να το αναφέρει και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διώκει μόνο ένα μικρό κλάσμα των ατόμων που οι τράπεζες καταγράφουν στα SAR τους.
Ως αποτέλεσμα, δεν ξέρεις κανείς για ποιό λόγο κάποιος έχει μπει στο μικροσκόπιο. «Νιώθεις σαν να κυκλοφορείς φορώντας πάνω σου μια προειδοποίηση ή ένα κατακόκκινο στοπ», είπε η Caroline Potter, της οποίας οι λογαριασμοί στη Citibank έκλεισαν απότομα πέρυσι.
Οι τράπεζες, αντιμέτωπες με όλο και πιο επιθετικούς ρυθμιστές και ελεγκτές, προσφέρουν ελάχιστη βοήθεια.
«Θέλουμε να οικοδομήσουμε μακροπρόθεσμες σχέσεις με τους πελάτες μας, γι’ αυτό οι λογαριασμοί κλείνουν μόνο μετά από κατάλληλη εξέταση των γεγονότων», δήλωσε ο Jerry Dubrowski, εκπρόσωπος της JPMorgan Chase, της μεγαλύτερης τράπεζας των ΗΠΑ με 80 εκατομμύρια πελάτες λιανικής και έξι εκατομμύρια μικρές επιχειρήσεις, των οποίων οι πρώην κάτοχοι λογαριασμών έστειλαν σχεδόν 200 καταγγελίες στους Times.
«Ενεργούμε σύμφωνα με το πρόγραμμα συμμόρφωσής μας, σύμφωνα με τις ρυθμιστικές μας υποχρεώσεις», συνέχισε ο Dubrowski. «Γνωρίζουμε ότι αυτό μπορεί να είναι απογοητευτικό για τους πελάτες, αλλά πρέπει να ακολουθουμε αυτές τις υποχρεώσεις». Πρόσθεσε ότι «η συντριπτική πλειονότητα των κλεισιμάτων λογαριασμών είναι σωστές, σύμφωνα με τις ρυθμιστικές υποχρεώσεις που καλούμαστε να ακολουθήσουμε» και ότι ο αριθμός των κλειστών λογαριασμών είναι ένα ελάχιστο κλάσμα της συνολικής δραστηριότητας της τράπεζας.
Ομοσπονδιακά δεδομένα σχετικά με τους τύπους SAR που υποβάλλουν οι τράπεζες δείχνουν για το τι ανησυχούν περισσότερο. Πέρυσι, οι τράπεζες που κατέθεσαν SAR επισήμαναν κατηγορίες όπως ύποπτες επιταγές, ανησυχία για την πηγή των κεφαλαίων και «συναλλαγές χωρίς προφανή οικονομικό, επιχειρηματικό ή νόμιμο σκοπό» τις περισσότερες φορές, σύμφωνα με την Thomson Reuters.
Για πρώην τραπεζικούς υπαλλήλους, η κατάσταση είναι πιο σοβαρή από ότι λένε τα ιδρύματα. «Δεν υπάρχει καμία ενσυναίσθηση σε τίποτα από όλα αυτά, και όλα είναι απλώς αριθμοί σε μια οθόνη», είπε ο Aaron Ansari, ο οποίος συνήθιζε να προγραμματίζει τους αλγόριθμους που επισήμαιναν ύποπτη δραστηριότητα. «Δεν υπάρχει το “όχι, αυτή είναι μια ανύπαντρη μαμά που διευθύνει μια επιχείρηση φύλαξης παιδιών”».
ΠΗΓΗ >> kourdistoportocali.com