Οι Αμερικανοί κάνουν μελέτες και ΧΑΡΤΕΣ με το σενάριο της πιθανής ΝΕΑΣ Οριοθέτησης των Συνόρων μας στο ΑΙΓΑΙΟ – Θα ανασταλούν όλες οι διεκδικήσεις της Ελλάδος και θα τεθεί ολόκληρη η περιοχή υπό την αιγίδα του ΟΗΕ!!!
-Του ερευνητή – δημοσιογράφου Ιωάννη Κουντούρη | 04 Ιουλ. 2023 | Λος Άντζελες | Βρείτε με και στα Social Media!: Facebook • Twitter • Instagram • LinkedIn • Youtube
Ξεκινάμε με την εξής αποκάλυψη….
Πάει και το Αιγαίο, πατριώτες….
Οι Αμερικανοί έχουν κάνει εδώ και ΧΡΟΝΙΑ μελέτες και ΧΑΡΤΕΣ με το σενάριο της πιθανής ΝΕΑΣ Οριοθέτησης των Συνόρων μας στο ΑΙΓΑΙΟ…
Πάμε τώρα στην επόμενη αποκάλυψη …
Συμφώνως προς έκθεσιν του Ναυτικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ με τίτλον «Αιγαίο Πέλαγος: «Μια κρίσις που περιμένει να γίνει» του Τσαρλς Μάεχλινγκ» (The Aegean Sea: A Crisis Waiting to Happen / By Charles Maechling / Μάρτιος 1997) από το 1997, διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά καθώς και συγκλονιστικά σχετικώς προς όλον τον διαχρονικά ύπουλον σχεδιαμόν που έχουν εν τω γίγνεσθαί για τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΓΑΙΟΝ οι Αμερικανοί και οι έταιροί τους από την Ευρώπην…..
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΡΑΦΕΙ και μιλάμε για μιαν έκθεσιν που πρωτο-συνετάχθη το 1997. Το συνέταξε ο κ Charles Maechling Jr., πρώην ανώτερος αξιωματούχος του State Department και καθηγητής ναυαρχείου και διεθνούς δικαίου, υπηρέτησε στην αντιπροσωπεία των ΗΠΑ στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που συνέταξε τη Σύμβαση LOS. Ήταν αξιωματικός του Ναυτικού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Εδώ σας παρέχουμε όλα τα ΟΥΣΙΩΔΗ:
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αναγκάσουν τα αντιμαχόμενα μέρη να διευθετήσουν τις διαφορές τους στο πλαίσιο της Σύμβασης LOS, είτε μόνες τους είτε σε συνεννόηση με τους εταίρους του ΝΑΤΟ, ποιοι άλλοι δρόμοι απομένουν; Μια προσπάθεια να παίξουν την υπερδύναμη και να πιέσουν την Ελλάδα και την Τουρκία σε μια διευθέτηση εκτός της Σύμβασης LOS θα απαιτούσε από τις Ηνωμένες Πολιτείες να πλαισιώσουν συμβιβασμούς και να τους επιβάλουν σε δύο συμμάχους του ΝΑΤΟ, ο καθένας με σημαντική πολιτική μόχλευση στην Ουάσιγκτον.
Εάν ξεσπάσει μια σοβαρή κρίση στο Αιγαίο, δεν θα θιγούν μόνο τα συμφέροντα ασφαλείας των ΗΠΑ, αλλά και τα ευρύτερα συμφέροντα της διεθνούς κοινότητας. Το Αιγαίο είναι ένας διάδρομος για τα κράτη της Μαύρης Θάλασσας—Ρωσία, Ουκρανία, Βουλγαρία και Ρουμανία—και τη θαλάσσια κυκλοφορία άλλων χωρών. Διασχίζεται από εμπορικά αεροσκάφη που πετούν μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Μια απειλή πολέμου θα ξεπερνούσε τα τοπικά διακυβεύματα των διαφωνούντων, ακόμη και εκείνων της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.
Η ευθύνη για την αποτροπή μιας τέτοιας απειλής για τη διεθνή δημόσια τάξη ανήκει καθαρά στα Ηνωμένα Έθνη. Το άρθρο II του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών απαιτεί από τα κράτη να επιλύουν τις διαφορές τους με ειρηνικά μέσα και να απέχουν από τη χρήση ή την απειλή βίας. Δεν υπάρχει τίποτα στον Χάρτη που να απαιτεί από τα Ηνωμένα Έθνη να αναβάλουν οποιαδήποτε άλλη συνθήκη, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης LOS, εάν υπάρχει απειλή για την ειρήνη. Εάν μια σοβαρή παραβίαση απειλεί την κοινότητα των εθνών, το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να ενεργήσει.
Η μονομερής ενέργεια της Ελλάδας να επεκτείνει τη χωρική της θάλασσα στο Αιγαίο πέρα από το σημερινό όριο των έξι μιλίων, σε συνδυασμό με τη σχεδόν βεβαιότητα μιας βίαιης τουρκικής αντίδρασης, θα ήταν ακριβώς μια τέτοια απειλή για την ειρήνη.
Σε περίπτωση που συμβεί αυτό, ο Γενικός Γραμματέας θα πρέπει να ζητήσει ψήφισμα που θα αναστέλλει όλες τις διεκδικήσεις δικαιοδοσίας και θα θέτει ολόκληρη την περιοχή υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.
Στη συνέχεια, το Συμβούλιο Ασφαλείας θα πρέπει να ζητήσει διμερείς διαπραγματεύσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών και να ορίσει μια επιτροπή διαμεσολάβησης του ΟΗΕ για να διασφαλίσει ότι θα πραγματοποιηθούν. Εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, το Συμβούλιο Ασφαλείας θα πρέπει να εξουσιοδοτήσει την ανάπτυξη μιας πολυεθνικής δύναμης ουδέτερων ναυτικών πλοίων για τη δημιουργία μιας θαλάσσιας «πράσινης γραμμής» για να χωρίσει τις δυνάμεις των διαφωνούντων και να παγώσει τις θέσεις τους.
Στόχος θα ήταν η επιβολή κατάπαυσης του πυρός και η αποκατάσταση ασφαλών συνθηκών για την εναέρια και θαλάσσια κυκλοφορία.
Ταυτόχρονα, το Συμβούλιο Ασφαλείας θα πρέπει να συγκαλέσει μια διάσκεψη κορυφαίων περιφερειακών και θαλάσσιων δυνάμεων για τη σύνταξη πολυμερούς συνθήκης για τη θέσπιση καθεστώτος στο Αιγαίο Πέλαγος παρόμοιο με τη συνθήκη του Μοντρέ που διέπει τα τουρκικά στενά. Θα πρέπει να υπάρχει μια βασική συνθήκη για τη θέσπιση του καθεστώτος, που θα συμπληρώνεται από επιμέρους πρωτόκολλα που θα αντιμετωπίζουν τα συγκεκριμένα επίμαχα ζητήματα, τα οποία θα αποτελούν αντικείμενο χωριστής διαπραγμάτευσης, έτσι ώστε η καθυστέρηση ή το αδιέξοδο σε ένα θέμα να μην επηρεάζει ή να καθυστερεί την οριστικοποίηση ολόκληρου του καθεστώτος.
Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα ζητήματα που αμφισβητούνται, το χάσμα μεταξύ της ελληνικής επιμονής για δικαστική διευθέτηση και της τουρκικής επιμονής στη διαπραγμάτευση μπορεί να γεφυρωθεί με τη διαπραγμάτευση των όρων αμοιβαίως πλαισιωμένων ερωτημάτων προς εκδίκασιν . Μπορεί να βρεθεί μια φόρμουλα για την αντιμετώπιση του Αιγαίου ως διεθνούς στενού για σκοπούς διέλευσης πλοίων και υπερπτήσεων, μειώνοντας έτσι τους περιορισμούς για τις αθώες διελεύσεις. Ένα ξεχωριστό καθεστώς συνθήκης εκτός της Σύμβασης LOS θα επέτρεπε μια δημιουργική διαίρεση της υφαλοκρηπίδος.
Πάνω απ’ όλα, ένας πρωταρχικός ρόλος των Ηνωμένων Εθνών στο Αιγαίο θα ενίσχυε την κακοποιημένη εικόνα τους και θα απελευθέρωνε τις Ηνωμένες Πολιτείες από την αδύνατη υποχρέωση να επινοήσουν και να επιβάλουν συμβιβασμούς σε αυτούς τους σκληρούς ανταγωνιστές. Ο πρωταρχικός στόχος πρέπει να είναι να παραμείνει το Αιγαίο Πέλαγος ένας ασφαλής διάδρομος διεθνούς εναέριας και θαλάσσιας κυκλοφορίας.
If the United States cannot force the disputing parties to settle their differences within the framework of the LOS Convention, either alone or in concert with NATO partners, what other avenues remain? An attempt to play the superpower and pressure Greece and Turkey into a settlement outside the LOS Convention would require the United States to frame compromise settlements and force them on two NATO allies, each with substantial political leverage in Washington.
If a serious crisis erupts in the Aegean, it won’t be just U.S. security interests that are affected, but the broader interests of the international community, as well. The Aegean is a corridor for the Black Sea states—Russia, Ukraine, Bulgaria, and Romania—and the maritime traffic of other countries. It is crisscrossed by commercial airliners flying between Europe and Asia. A threat of war would transcend the local stakes of the disputants and even those of the NATO alliance.
The responsibility for averting such a threat to international public order lies squarely with the United Nations. Article II of the U.N. Charter requires states to settle their differences by peaceful means and refrain from the use or threat of force. There is nothing in the Charter that requires the United Nations to defer to any other treaty, the LOS Convention included, if there is a threat to the peace. If a serious breach threatens the community of nations, the Security Council has not only the right but also the duty to act.
Unilateral action by Greece to extend its Aegean territorial sea beyond the present six-mile limit, coupled with the near certainty of a violent Turkish reaction, would be just such a threat to the peace. Should this occur, the Secretary-General should request a resolution suspending all jurisdictional claims and bringing the entire region under U.N. aegis. Then, the Security Council should call for bilateral negotiations between the disputing parties and appoint a U.N. mediation commission to ensure that they take place. If negotiations fail, the Security Council should authorize deployment of a multinational force of neutral naval vessels to establish a maritime “green line” to separate the disputants` forces and freeze their positions. The object would be to enforce a cease-fire and restore safe conditions for air and sea traffic.
Simultaneously, the Security Council should convene a conference of leading regional and maritime powers to draft a multilateral treaty establishing an Aegean Sea regime similar in purpose to the Montreux treaty governing the Turkish straits. There should be a basic treaty establishing the regime, supplemented by individual protocols addressing the specific issues in dispute, the latter to be negotiated separately so that delay or impasse on one issue would not impair or delay the finalization of the entire regime.
In regard to specific issues in dispute, the gap between Greek insistence on adjudicated settlement and Turkish insistence on negotiation might be bridged by negotiating the terms of mutually framed questions to be adjudicated. A formula might be found for treating the Aegean as an international strait for purposes of vessel transit and overflight, thereby finessing innocent-passage restrictions. A separate treaty regime outside of the LOS Convention would permit a creative division of the continental shelf.
Above all, a paramount role for the United Nations in the Aegean would enhance its battered image and liberate the United States from the impossible obligation of devising and forcing compromise settlements on these bitter antagonists. The overriding objective should be to keep the Aegean Sea a safe corridor for international air and sea traffic.
Διαβάστε ολόκληρην την έκθεσιν από τη πηγή >>
The Aegean Sea: A Crisis Waiting to Happen / By Charles Maechling / March 1997 / Proceedings / Volume 123/3/1,129
Και τέλος….
Αυτή είναι η Ελληνική ΑΟΖ !!!
Και υπενθυμίζουμε τα πανάρχαια, κατακτημένα- υπόδουλα , Ελληνικά εδάφη : Ήπειρος , Πελαγονία , Ρωμυλία, Ανατολική Θράκη, Μικρά Ασία, Κύπρος…
