Άβυσσος χωρίζει το κοινό λαϊκό αίσθημα από την κυβερνητική πολιτική (Μακεδονικό και πλειστηριασμοί)
Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη
Ολοένα συχνότερα και σε μεγαλύτερη εμβέλεια παρατηρούνται θλιβερά φαινόμενα μιας γενικότερης παρακμής, που δεν περιορίζεται στο χώρο της πολιτικής, αλλά που δυστυχώς εισχωρεί στο σύνολο των εκφάνσεων της ύπαρξής μας.
Ειδικότερα, θεωρώ εξαιρετικά κατακριτέα, όπως και πολύ επικίνδυνη, τη διάσπαση που διαπιστώνεται σε όλα τα επίπεδα, ανάμεσα στο συμφέρον και τα ενδιαφέροντα των πολιτών. από τη μία πλευρά, και στην κυβερνητική πολιτική, από την άλλη..
Ως βασική υπόθεση εκκίνησης, θα έπρεπε λογικά, να εκλαμβάνεται η δυσφορία της ελληνικής κυβέρνησης που, κάτω από αφόρητες πιέσεις των δανειστών/εταίρων, εξαναγκάζεται να υλοποιεί όλα τα απάνθρωπα, τα βάρβαρα και τα εγκληματικά μέτρα που εκάστοτε της επιβάλλονται, επειδή καλώς ή κακώς θεωρεί ότι αυτά αποτελούν μονόδρομο.
Συνεπώς, η αναμενόμενη αντίδραση των πολιτών στα απορριπτέα, γενικώς, αυτά μέτρα, που ουδέποτε εφαρμόστηκαν στο παρελθόν σε άλλη χώρα, σε περίοδο ειρήνης, θα έπρεπε να είναι καλοδεχούμενη, να προβάλλεται έμμεσα προς τα έξω και να ενισχύεται με κάθε διαθέσιμο μέσο, από την κυβέρνηση. Και τούτο, επειδή μέσα από αυτές τις απολύτως, άλλωστε, δικαιολογημένες αντιδράσεις, γνωστοποιείται η δυσαρέσκεια και η οργή των πολιτών, προς τους γνωστούς αποδέκτες.
Ωστόσο, στην Ελλάδα, παρατηρούνται, στο θέμα αυτό, πρωτόγνωρες και αδιανόητες επιλογές, από την πλευρά της κυβέρνησης. Επιλογές, που δείχνουν ότι οι μαρτυρικοί Έλληνες πολίτες αγωνίζονται μόνοι τους, εναντίον αυτών των νέο-αποικιοκρατικής προέλευσης μέτρων, δεδομένου ότι η κυβέρνηση, ενώ όφειλε να είναι στο πλευρό του λαού, εμφανίζεται να υποστηρίζει, και μάλιστα, σθεναρά, τα καταστρεπτικά από κάθε πλευρά αυτά μέτρα. Και, συνεπώς να δείχνει απροκάλυπτα, η ελληνική κυβέρνηση, ότι συντάσσεται με τους δανειστές-“εταίρους” και εναντίον του ελληνικού λαού.
Τα παραδείγματα, που ενισχύουν αυτή την άποψη είναι πολυάριθμα, αλλά θα μείνω σε δύο.
Το πρώτο αναφέρεται στο σκοπιανό πρόβλημα. Λογικά (πάντοτε) υποτίθεται ότι η κυβέρνηση, που πιέζεται έντονα και από πολλές πλευρές, για να ενδώσει στο ξεπούλημα της Μακεδονίας, παρότι αναμφίβολα αυτό οδηγεί στην εξαφάνιση της Ελλάδας έχει πλήρη συνείδηση του προδοτικού περιεχομένου της όλης συμπεριφοράς της, αλλά καλώς ή κακώς έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.
Θα έπρεπε, λοιπόν, με αυτά τα δεδομένα, η ελληνική κυβέρνηση να αναγνώριζε, ως από μηχανής Θεό, τα συλλαλητήρια και κάθε μορφής αντίδραση του λαού, εναντίον αυτού του ανοσιουργήματος.
Ωστόσο, παραδόξως, η ελληνική κυβέρνηση στρέφεται κάθετα εναντίον των συλλαλητηρίων, χαρακτηρίζοντας τους συμμετέχοντες σε αυτά ως “ετερόκλητους, φασίστες, περιθωριακούς και περίεργους”, και προβαίνοντας σε εξαγγελίες, μέσα από τις οποίες… εύχεται να μην έχουν αυτά μεγάλη προσέλευση και, συνεπώς να αποτύχουν.
Εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι κατά την ελληνική κυβέρνηση “αυτοί που αντιτίθενται στο ξεπούλημα της Μακεδονίας είναι άτομα “προβληματικά”, με τα οποία δεν αξίζει να ασχολείται κανείς, ενώ οι “ορθολογικά σκεπτόμενοι” Έλληνες δεν βλέπουν να υπάρχει δυσκολία για την παραχώρηση του ονόματος. Και τούτο, παρότι είναι ευρέως γνωστό από την εποχή του Στάλιν, ότι αυτή αποτελεί το θεμέλιο επάνω στο οποίο θα στηριχθεί (σε εύθετο χρόνο) το πλαστογραφημένο “Μακεδονικό Κράτος”.
Οι “εταίροι” μας τρίβουν τα χέρια τους με την απερίγραπτη αυτή εξέλιξη στο ύπατης σημασίας εθνικό ελληνικό θέμα. Ωστόσο,… οι “φίλοι Σκοπιανοί” δεν είναι απολύτως ικανοποιημένοι… δεν αρκούνται στις πλουσιοπάροχες προσφορές των εδαφών μας… απαιτούν ακόμη μεγαλύτερο εξευτελισμό μας. Και, όσο αφάνταστο και αν φαίνεται, η επίσημη ελληνική θέση περνά, όπως όλα δείχνουν, σε φάση παράκλησης προς το γειτονικό σλαβικό κρατίδιο να… μη μας προσβάλλει και να αποδεχθεί τα δώρα μας.
Το δεύτερο, και ανάλογης σπουδαιότητας πρόβλημα είναι το αίσχος που συντελείται με τους πλειστηριασμούς. Φτωχές και κατακαημένους ελληνικές οικογένειες πετιούνται στο δρόμο, ως συμπλήρωμα του αλύπητου γενικότερου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, προκειμένου να ικανοποιηθεί η βουλιμία των δανειστών.
Τι θα ανέμενε κανείς από μία ελληνική κυβέρνηση, απέναντι και σε αυτή την αθλιότητα; Μα, φυσικά, να δείξει με όλους τους τρόπους το πόσο ο καταναγκασμός των δανειστών να συναινέσει και σε αυτή τη βαρβαρότητα τής είναι ασήκωτα δυσάρεστος. Και, συνεπώς, να ενισχύσει έμμεσα και αθόρυβα κάθε, απόλυτα δικαιολογημένη αντίδραση, από οπουδήποτε και αν αυτή προέρχεται. Ιδιαίτερα από πρώην συναγωνιστές της.
Αλλά… οι πολίτες που αγωνίζονται να σώσουν τις οικογένειες που ξεσπιτώνονται (κυρίως, επειδή έμειναν χωρίς εργασία και φτώχαιναν εξαιτίας των παρανοϊκού περιεχομένου οικονομικών μέτρων που εφαρμόζονται στην Ελλάδα), μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος της ΛΑΕ (άκουσον-άκουσον) διώκονται δικαστικώς!!!!
Έχουν άδικο οι ΕΧΘΡΟΙ και ΦΙΛΟΙ να απαιτούν, αδίστακτα, από την κυβέρνηση να εφαρμόζει εναντίον του ελληνικού λαού κάθε μορφής αθλιότητα;
Δεν χρειάζεται συμπέρασμα.