«Το Δικαστήριο κρίνει ότι η διάταξη του άρθρου 7 της ένδικης Συμφωνίας δεν προσβάλλει την αξία του ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος) ούτε συνιστά παρέμβαση στο δικαίωμα του ενάγοντος στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του υπό την ειδικότερη έκφανση του προσδιορισμού της εθνικής του ταυτότητας, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος, εφόσον ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα και η κληρονομιά της Μακεδονίας ως βόρειας περιοχής της Ελλάδας, που υπερασπίζεται ο ενάγων, διακρίνονται σαφώς από τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά της πΓΔΜ και νυν Βόρειας Μακεδονίας, τα οποία ορίζεται πως αναφέρονται σε διαφορετικό ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο» επισημαίνεται στην απόφαση.

«Σύμφωνα με σχετική πρόβλεψη της τελευταίας παραγράφου του άρθρου 7, η ένδικη Συμφωνία δεν αποσκοπεί στο να υποτιμήσει ή να αλλοιώσει τη χρήση των ως άνω εννοιών από τους Έλληνες πολίτες, μεταξύ των οποίων και ο ενάγων. Δεδομένης δε της ως άνω ρητής διασφάλισης του ότι η ένδικη Συμφωνία ουδεμία μεταβολή επιφέρει στη χρήση από τους Έλληνες πολίτες, των εννοιών του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, της ιστορίας, της κουλτούρας και της κληρονομιάς της εν λόγω βόρειας περιοχής της Ελλάδας, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος ο ισχυρισμός του ενάγοντος περί προσβολής της ελευθερίας της συνείδησής του υπό την ειδικότερη έκφανση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας, ήτοι της αντίληψής του ότι ανήκει σε ένα έθνος με κοινή ιστορική προέλευση, γλώσσα, θρησκεία, ήθη, έθιμα και παραδόσεις» υπογραμμίζεται μεταξύ άλλων.

Και προστίθεται χαρακτηριστικά: «Οι διατάξεις της ένδικης Συμφωνίας δεν συνιστούν παρέμβαση στην ελευθερία του ενάγοντος να φέρει και να εκδηλώνει τις σχετικές με την Μακεδονία εθνικές και θρησκευτικές του πεποιθήσεις».

Δεν υπάρχει όμοια χρήση των όρων «Μακεδονία» και «Μακεδόνας»

Παράλληλα, αναφέρεται πως με τη Συμφωνία «αναγνωρίζεται μεν η χρήση των όρων «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» από τη πΓΔΜ και νυν Βόρεια Μακεδονία με αποκλειστική, ωστόσο, αναφορά στην επικράτεια, γλώσσα, πληθυσμό, χαρακτηριστικά, ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά του κράτους αυτού και με ρητή διευκρίνιση, ότι τα στοιχεία αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, κουλτούρα και κληρονομιά της Μακεδονίας ως βόρειας περιοχής της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να μην πρόκειται τελικώς για όμοια χρήση των ως άνω όρων από τα δύο συμβαλλόμενα Μέρη».

Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών με την απόφασή του έκρινε επίσης πως δεν τίθεται θέμα αντισυνταγματικότητας του κυρωτικού νόμου της Συμφωνίας από το ελληνικό Κοινοβούλιο. «Απορριπτέο ως απαράδεκτο είναι το επιμέρους αίτημα του ενάγοντος περί κήρυξης του ανωτέρω κυρωτικού νόμου ως αντισυνταγματικού, αφενός, λόγω της το πρώτον προβολής του με το ίδιο ως άνω υπόμνημα και αφετέρου, διότι αίτημα αγωγής μπορεί να είναι μόνον η καταψήφιση ή η αναγνώριση γεννημένης χρηματικής αξίωσης κατά του Δημοσίου. Με τα δεδομένα αυτά, το Δικαστήριο κρίνει ότι εν προκειμένω δεν συντρέχει παρανομία των οργάνων του εναγομένου Ελληνικού Δημοσίου και, επομένως, δεν στοιχειοθετείται, κατά τα άρθρα 105 του Εισ.Ν.Α.Κ. και 932 του Α.Κ., ευθύνη αυτού προς χρηματική ικανοποίηση του ενάγοντος λόγω ηθικής βλάβης, απορριπτομένης της αγωγής ως αβάσιμης».

dikastiko.gr