Σαν σήμερα, το 1999, ξεκίνησαν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, που σχημάτιζαν τότε τη λεγόμενη «μικρή Γιουγκοσλαβία» (1992-2006). Το ΝΑΤΟ… έπρεπε να βομβαρδίσει τη Γιουγκοσλαβία σύμφωνα με πολλούς της Δύσης. Άλλωστε ποιος θα του ζητούσε το λόγο ή θα το κατηγορούσε; Η Ιστορία; Μα η Ιστορία είναι το χαϊδεμένο παιδί των ισχυρών…

Ήταν 24 Μαρτίου του 1999, ώρα 19:45, όταν οι πρώτοι πύραυλοι τύπου Κρουζ εκτοξεύτηκαν από πολεμικά σκάφη του ΝΑΤΟ στην Αδριατική πλήττοντας αρχικά τα συστήματα αεράμυνας, στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στη δυτική Σερβία. Η διαταγή για την έναρξη των βομβαρδισμών δόθηκε στον στρατηγό Γουέσλι Κλαρκ, διοικητή των Νατοϊκών δυνάμεων, από τον τότε Γ. Γ. του ΝΑΤΟ, τον Ισπανό Χαβιέ Σολάνα.

Η επιχείρηση, με την κωδική ονομασία “Operation Allied Force” και “Operation Noble Anvil” (όπως την αποκαλούσαν οι Αμερικανοί), δηλαδή “ευσπλαχνικός άγγελος”, η οποία χαρακτηρίστηκε κατ’ ευφημισμόν από τα Media των ΗΠΑ ως “ανθρωπιστικός πόλεμος”, ξεκίνησε δίχως να υπάρχει έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της Ρωσίας και της Κίνας. Στις επιχειρήσεις, που διήρκεσαν 78 ημέρες, με αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς στρατιωτικών και πολιτικών στόχων -με τις αναπόφευκτες “παράπλευρες απώλειες”– σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο, συμμετείχαν στρατιωτικά 12 χώρες του ΝΑΤΟ, ενώ η Ελλάδα, λόγω της φιλοσερβικής πολιτικής της, κράτησε ουδέτερη στάση.

Η επίθεση κατά της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, από την πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, συνέπεσε με τον εορτασμό της επετείου των 50 χρόνων από την ίδρυση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, ως “δώρο” και “επίδειξη δύναμης” ταυτόχρονα σε βάρος μιας μικρής βαλκανικής χώρας κι ενός λαού, που είχε δαιμονοποιηθεί κατά τη δεκαετία του 1990 από τα Media της Δύσης. Ο τυπικός στόχος που ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Μιλόσεβιτς και η προστασία των Αλβανοκοσοβάρων από το ενδεχόμενο εθνοκάθαρσης δεν έπεισε πολλούς, καθώς οι “παράπλευρες απώλειας” ανάμεσα σε αμάχους πολίτες ήταν περισσότεροι από ότι ανάμεσα στους στρατιωτικούς.

Ένας τραγικός απολογισμός

Κατά τη διάρκεια των 78 ημερών (24.3.1999 – 9.6.1999) των Νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας (Σερβία & Μαυροβούνιο) ο θλιβερός απολογισμός σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές ήταν περίπου ο εξής:

• 1.150 μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στις επιθέσεις.
• Εκτοξεύτηκαν 420.600 πύραυλοι.
• Η συνολική μάζα των πυραύλων που έπεσαν ήταν περίπου 22.000 τόνοι.
• 59 βάσεις του ΝΑΤΟ στο έδαφος 12 χωρών-μελών του ήταν στη διάθεση για να βοηθήσουν Νατοϊκές επιθέσεις κατά της Σερβίας και Μαυροβουνίου.
• Εκτοξεύτηκαν περίπου 20.000 μεγάλοι πύραυλοι αέρος-εδάφους.
• Από τα Νατοϊκά πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι τύπου Κρούζ (Cruise).
• Σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια εκτιμήθηκε περίπου το κόστος της υλικής ζημιάς που προκλήθηκε με τους βομβαρδισμούς, σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο.
• 1.002 μέλη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού σκοτώθηκαν και περίπου 2.000 πολίτες σε Σερβία και Μαυροβούνιο. Τα δε θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνηση δεν έχει πρόσβαση, ήταν περίπου 4.000.
• Τραυματίστηκαν 12.500 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 2.700 παιδιά.
• 54 μέσα μαζικής μεταφοράς καταστράφηκαν, 305 σχολές, νοσοκομεία και άλλα δημόσια κτίρια.
• Καταστράφηκαν 176 μνημεία πολιτισμού κι ανάμεσά τους και 23 μεσαιωνικά μοναστήρια.
• 45 γέφυρες και 28 σιδηροδρομικές γέφυρες. 148 σπίτια πολιτών. 561 κατασκευές του Γιουγκοσλαβικού Στρατού καταστράφηκαν ολοσχερώς και 686 έπαθαν σοβαρές ζημίες.
• Καταστράφηκαν συνολικά 25.000 κτίρια, όλες οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, 14 αεροδρόμια, δύο διυλιστήρια, το 1/3 των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, σχεδόν όλα τα εργοστάσια της χώρας, αχρηστεύτηκαν 595 χιλιόμετρα σιδηρογραμμών, 470 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων οδικών αρτηριών.
• Συνολικά πραγματοποιήθηκαν 2.300 επιθέσεις μαχητικών του ΝΑΤΟ.
• Μόνο στη Σερβία -εκτός του Κοσόβου- έχουν εντοπιστεί 14 σημεία που επλήγησαν με βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium). Στό Κόσοβο είναι πολύ περισσότερα.
• Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ανακοίνωσε τις απώλειες που είχε. Στο μουσείο αεροπορίας του Βελιγραδίου, ωστόσο, ακόμη και σήμερα εκτίθενται τα συντρίμμια του αποκαλούμενου “αόρατου” αεροσκάφους F-117, ενός F-16 και κάποιων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που κατέρριψε η γιουγκοσλαβική αεράμυνα.
• Το οικονομικό κόστος της εμπλοκής του ΝΑΤΟ υπολογίστηκε σε 13 δισεκατομμύρια δολάρια.
• Το οικονομικό κόστος από την καταστροφή των υποδομών σε Σερβία και Μαυροβούνιο εκτιμήθηκε σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια.
• Το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος στην ανθρώπινη υγεία των πολιτών σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο από την ρύπανση του περιβάλλοντος και τη χρήση βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium) θεωρείται τεράστιο και θα έχει επιπτώσεις και στις μελλοντικές γενιές.

Τελικά οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί τερματίστηκαν με την υπογραφή, στις 9 Ιουνίου 1999, της λεγόμενης “Συμφωνίας του Κουμάνοβο” (στη Βόρεια Μακεδονία), η οποία και προέβλεπε την ανάπτυξη ειρηνευτικών δυνάμεων (KFOR) στο Κόσοβο υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ, αποτελούμενες από 37.200 στρατιώτες από 36 χώρες, ανάμεσά τους και μια ισχυρή ελληνική στρατιωτική δύναμη με έδρα το Ουρόσεβατς, ώσπου να διευθετηθεί το καθεστώς αυτονομίας του Κοσόβου. Το Κόσοβο έγινε τελικά “ανεξάρτητο” το 2008 και αναγνωρίστηκε ήδη από 108 χώρες, όχι όμως από άλλες 100 χώρες (ανάμεσα τους και η Ελλάδα) και φυσικά από τη Σερβία, η οποία αρνείται ακόμη να αποδεχθεί και να αναγνωρίσει επίσημα τη βίαιη απόσπαση του 15% των εδαφών της, που κατοικούνται από σερβική μειονότητα και όπου φιλοξενείται πλήθος μεσαιωνικών Σερβοορθόδοξων Μοναστηριών.

Τέτοιες μέρες λοιπόν -ήταν στις 24 Μαρτίου του 1999 για να είμαστε ακριβείς- όταν ήχησαν οι σειρήνες στο Βελιγράδι. Το ρολόι έδειχνε 07:45 ακριβώς. Οι τρομαγμένοι Σέρβοι, που το “αντικειμενικό” περιοδικό ΤΙΜΕ καλούσε τους φιλεύσπλαχνους ΝΑΤΟικούς να τους γονατίσουν (ενώ τώρα… Βάστα γερά Ουκρανία!) έτρεχαν να σώσουν τις ζωές τους!

Με δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Τέλος πάντων ο Σάμιουελ Χάντιγκντον (Πολιτικός Επιστήμων, Αμερικανός) το είχε θέσει αρκετά εύστοχα: «Η Δύση κυριάρχησε στον κόσμο όχι με την υπεροχή των ιδεών της ή των αξιών ή της θρησκείας, αλλά μάλλον με την υπεροχή της στην εφαρμογή οργανωμένης βίας. Οι δυτικοί συχνά ξεχνούν αυτό το γεγονός, οι μη δυτικοί, ποτέ». Και οι Σέρβοι δεν έχουν ξεχάσει ποτέ! Δεν ξέχασαν τότε που φορτώθηκαν τις ζωές τους, τους γερόντους, τα παιδιά τους στην πλάτη και απεγνωσμένα τρύπωσαν στα καταφύγια, γιατί τους βομβάρδιζαν τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ…

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Τότε λοιπόν ήταν η πρώτη εισβολή επί ευρωπαϊκού εδάφους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να μην παραχαράσσουμε την Ιστορία και υποστηρίζουμε φληναφήματα!

Και τότε και τώρα απεχθής ο Πόλεμος –για να μην παρεξηγούμεθα, επίσης– και πράξη ελεεινή. Όπως πράξεις έκνομες κι ανόσιες ήταν η εισβολή των σοβιετικών αρμάτων στη Βουδαπέστη και στην Πράγα και και και… Αλλά η επιλεκτική μνήμη των γνωστών δηθενλόγων-Διεθνολόγων, που ξεπήδησαν σαν τις μορχέλες – τα ανοιξιάτικα μανιτάρια και κατέκλυσαν τα τηλεοπτικά παράθυρα, αφήνοντας μαραμένους τους λοιμωξιολόγους ε, προκαλεί ναυτία και ιστορική αηδία!

Ήχησαν οι σειρήνες λοιπόν και οι κάτοικοι του Βελιγραδίου και άλλων μεγάλων πόλεων βρήκαν καταφύγειο στα υπόγεια και κάτω από τη γη, όπου μπορούσαν να αποφύγουν τις έξυπνες βόμβες με το απεμπλουτισμένο ουράνιο, που απλώθηκε στην ατμόσφαιρα σαν λοιμός…

Οι πρώτοι στόχοι ήταν το Βελιγράδι, η Πρίστινα στο Κοσσυφοπέδιο, η Ποντγκόριτσα στο Μαυροβούνιο. Το ΝΑΤΟ, που γεννήθηκε για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ισχυρών αρχόντων της Δύσης και κατ’ επίφαση για να προωθεί τη συνεργασίας μεταξύ των χωρών -μελών σε διάφορους τομείς, όπως στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό, κυρίως μορφωτικό… «υποχρεώθηκε» να βομβαρδίσει πόλεις με γυναικόπαιδα και γέροντες και άμαχους πολίτες για «να αναγκάσει τον πρόεδρο Μιλόσεβιτς να αποδεχτεί τους όρους μιας συμφωνίας για τον τερματισμό της στρατιωτικής του εκστρατείας κατά του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου, η οποία περιλάμβανε εθνοκάθαρση και δολοφονίες Αλβανών πολιτών του Κοσσυφοπεδίου».

Για την ανθρωπιστική κρίση τόσες βόμβες…

Χωρίς την υποστήριξη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ποιος την χρειάζεται;), το ΝΑΤΟ χτύπησε με τα αεροπλάνα του στις 24 Μαρτίου, με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να δράσει για να τερματιστεί μια ανθρωπιστική κρίση. Η αλήθεια είναι ότι συγκινούν τέτοιες ανθρωπιστικές κινήσεις… Από την άλλη πλευρά, ο «φονιάς» Μιλόσεβιτς επέμεινε ότι οι αεροπορικές επιδρομές ήταν παράνομες και οι δυνάμεις του απάντησαν στους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου.

Όταν πέθανε ο Τίτο, άρχισε η αποδόμηση της Γιουγκοσλαβίας. /copyright Ap Photos

Ιστορικό υπόβαθρο

Τα μεσαιωνικά χρόνια, η περιοχή του Κοσσυφοπεδίου βρισκόταν στην καρδιά της Σερβίας και ήταν η έδρα του Σερβικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου. Χάθηκε όμως για τους Σέρβους μετά την ήττα τους από τους Οθωμανούς Τούρκους στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389.

Επανεντάχθηκε στη Σερβία το 1913 μετά την ήττα των Οθωμανών στους Βαλκανικούς Πολέμους και το 1918 έγινε επίσημα επαρχία της Σερβίας. Στην περιοχή είχαν μείνει πλέον ελάχιστοι Σέρβοι και την πλειονότητα αποτελούσαν μουσουλμάνοι Αλβανοί.

Το 1945 ο κομμουνιστής ηγέτης Γιόζιπ Μπροζ Τίτο (Κροάτης) ίδρυσε την Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, αποτελούμενη από τη Σερβία, την Κροατία, τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, τη Σλοβενία και τη “Μακεδονία” (νυν Βόρεια Μακεδονία) προσβλέποντας ο αθεόφοβος λόγω και του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα σε μελλοντική έξοδο στο Αιγαίο…

Ο κροατικής λοιπόν καταγωγής Τίτο ενέδωσε στις απαιτήσεις των Κοσοβάρων Αλβανών και χορήγησε καθεστώς αυτονομίας στην περιοχή τους. Η αυτονομία του Κοσόβου διευρύνθηκε περισσότερο το 1968 με την παροχή Συντάγματος.

Κι αρχίζουν οι αντιπαραθέσεις

Οι Σέρβοι άρχισαν να δυσφορούν για την αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου, η οποία του επέτρεψε να ενεργεί ενάντια στα σερβικά συμφέροντα, και όταν το 1987 ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εξελέγη αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σερβίας υποσχέθηκε να επαναφέρει τη σερβική κυριαρχία στο Κοσσυφοπέδιο. Το 1989, ο Μιλόσεβιτς έγινε πρόεδρος της Σερβίας και κινήθηκε γρήγορα προς την υπόθεση του Κοσσυφοπεδίου, αφαιρώντας την αυτονομία του, ενώ το 1990 έστειλε στρατεύματα για να διαλύσουν την κυβέρνησή του. Εν τω μεταξύ, ο σερβικός εθνικισμός οδήγησε στη διάλυση της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας το 1991 και το 1992 η βαλκανική κρίση επιδεινώθηκε και μετατράπηκε σε εμφύλιο πόλεμο.

Ο μαχητικός Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου (UCK) εμφανίστηκε το 1996 και άρχισε να επιτίθεται στη σερβική αστυνομία στο Κοσσυφοπέδιο. Με την απόκτηση όπλων από την Αλβανία, ο UCK ενίσχυσε τις επιθέσεις του το 1997, προκαλώντας  μεγάλη επίθεση από τα σερβικά στρατεύματα εναντίον της περιοχής Ντρένικα, που ελεγχόταν από τους αντάρτες, τον Φεβρουάριο – Μάρτιο του 1998. Δεκάδες άμαχοι σκοτώθηκαν και η στρατολόγηση στον UCK αυξήθηκε. Τον Ιούλιο, ο UCK εξαπέλυσε επίθεση σε ολόκληρο το Κοσσυφοπέδιο, καταλαμβάνοντας τον έλεγχο σχεδόν της μισής επαρχίας προτού νικηθεί από σερβική αντεπίθεση το καλοκαίρι. Τα σερβικά στρατεύματα έδιωξαν χιλιάδες Αλβανούς από τα σπίτια τους και κατηγορήθηκαν για σφαγές αμάχων του Κοσσυφοπεδίου.

Και τότε πρόσφυγες και τότε κλάμα./ copyright Ap Photos

Τον Οκτώβριο, το ΝΑΤΟ απείλησε τη Σερβία με αεροπορικές επιδρομές και ο Μιλόσεβιτς συμφώνησε να επιτρέψει την επιστροφή δεκάδων χιλιάδων προσφύγων. Ωστόσο, οι μάχες ξανάρχισαν σύντομα και οι συνομιλίες μεταξύ Αλβανών και Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας τον Φεβρουάριο του 1999 δεν έφεραν αποτέλεσμα. Στις 18 Μαρτίου οι ειρηνευτικές συνομιλίες στο Παρίσι, κατέρρευσαν αφού η σερβική αντιπροσωπεία αρνήθηκε να υπογράψει συμφωνία που ζητούσε την αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου και την ανάπτυξη στρατευμάτων του ΝΑΤΟ. Δύο ημέρες αργότερα, ο σερβικός στρατός εξαπέλυσε νέα επίθεση στο Κοσσυφοπέδιο. Κι εκεί επεμβαίνει το ΝΑΤΟ…

Καταιγίδα βομβών!

Εκτός από τις σερβικές στρατιωτικές θέσεις, η αεροπορική εκστρατεία του ΝΑΤΟ είχε στόχο κυβερνητικά κτίρια και υποδομές της χώρας σε μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Η καταιγίδα των βομβών θα διαρκούσε 78 ημέρες, (ανάμεσά τους και η Παραμονή, αλλά κι ανήμερα τα Χριστούγεννα!) διαλύοντας τις υποδομές της Σερβίας, βυθίζοντας τη χώρα τριάντα σκοτεινά χρόνια πίσω.
Πύραυλοι Τόμαχοκ και Κρουζ, που εκτοξεύτηκαν από αεροπλανοφόρα και υποβρύχια στην Αδριατική θάλασσα και από αεροσκάφη «Β-52» έπληξαν στόχους στα περίχωρα του Βελιγραδίου όπου βρίσκονταν η αεροπορική βάση Μπατάνιτσα, ο μεγάλος επικοινωνιακός πυλώνας στο βουνό Αβάλα, η στρατιωτική ακαδημία και το Στρατιωτικό-τεχνικό Ινστιτούτο του Βελιγραδίου και επίσης άλλοι σαράντα περίπου στρατιωτικοί στόχοι σε Σερβία και Κόσοβο.

Οι βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο! Κατά τη διάρκεια των έντεκα εβδομάδων τους, πραγματοποιήθηκαν 2300 αεροπορικές επιδρομές και χρησιμοποιήθηκαν 1130 πολεμικά αεροσκάφη. Από τα αεροπλάνα ρίχτηκαν συνολικά 420.000 βλήματα, πύραυλοι και βόμβες, ενώ από τα πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι. Το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε επίσης 37.000 βόμβες διασποράς που προκάλεσαν τους περισσότερους θανάτους μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, όπως επίσης και βλήματα, τα οποία στην κεφαλή έφεραν απεμπλουτισμένο ουράνιο, ένα άκρως επικίνδυνο ραδιενεργό υλικό. Οι απώλειες σε ανθρώπινα θύματα ποτέ δεν έχουν εξακριβωθεί. Η κυβέρνηση της Σερβίας υπολογίζει ότι κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών σκοτώθηκαν 2500 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 1008 ήταν ένστολοι (αστυνομικοί και στρατιωτικοί), ενώ τραυματίστηκαν 12.500, μεταξύ των οποίων 2700 παιδιά.
Ανεξάρτητες πηγές, ωστόσο, που καταμετρούν και τα θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνησης δεν έχει πρόσβαση, αναφέρουν ότι οι νεκροί είναι περίπου 4.000.

Η χώρα γύρισε 30 χρόνια πίσω!

Ολόκληρη η Γιουγκοσλαβία – και κυρίως η Σερβία – υπέστη τεράστιες υλικές ζημιές. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, καταστράφηκαν συνολικά 25.000 κτίρια, όλες οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, 14 αεροδρόμια, δύο διυλιστήρια, το 1/3 των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, σχεδόν όλα τα εργοστάσια της χώρας, αχρηστεύτηκαν 595 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών, 470 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων οδικών αρτηριών, 44 μεγάλες γέφυρες εκ των οποίων οι 38 καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Επίσης, σοβαρές ζημιές υπέστησαν 19 Νοσοκομεία, 20 Κέντρα Υγείας, 18 Παιδικοί Σταθμοί, 69 Σχολεία και 176 πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία. Η σερβική κυβέρνηση εκτίμησε τις υλικές ζημιές που υπέστη η χώρα σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια.

Οι βομβαρδισμοί και οι συνεχιζόμενες σερβικές επιθέσεις οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου στη γειτονική Αλβανία, τη Βόρεια Μακεδονία και το Μαυροβούνιο. Πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλα κράτη του ΝΑΤΟ. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ έληξαν όταν η Σερβία συμφώνησε σε μια ειρηνευτική συμφωνία που ζητούσε την απόσυρση των σερβικών δυνάμεων από το Κοσσυφοπέδιο και την αντικατάστασή τους από ειρηνευτικά στρατεύματα του ΝΑΤΟ.

Και τα παιδιά στη μέση των πολέμων… /copyright Ap Photos

Υπήρξαν και αστοχίες…

Με εξαίρεση δύο Αμερικανούς πιλότους που σκοτώθηκαν σε εκπαιδευτική αποστολή στην Αλβανία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία κανένας άλλος από το ΝΑΤΟ δεν έχασε τη ζωή του στην επιχείρηση των 78 ημερών. Ωστόσο, υπήρξαν κάποιες… αστοχίες, όπως κακώς υπολογισμένοι βομβαρδισμοί, που οδήγησαν στο θάνατο Αλβανών προσφύγων από το Κοσσυφοπέδιο, μελών του UCK και Σέρβων αμάχων. Το πιο πολυσυζητημένο περιστατικό ήταν η βομβιστική επίθεση στις 7 Μαΐου στην κινεζική Πρεσβεία στο Βελιγράδι, η οποία σκότωσε τρεις Κινέζους δημοσιογράφους και προκάλεσε διπλωματική κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας. Μετά τα βρήκαν… Αλλοίμονο σ’ εκείνους που χάθηκαν… Πάντως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν άσκησε δίωξη σε κανένα δυτικό… πολέμαρχο…

Και όλα κάποτε τελειώνουν: Στις 12 Ιουνίου, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κινήθηκαν στο Κοσσυφοπέδιο από τα Σκόπια. Την ίδια μέρα, ρωσικά στρατεύματα έφτασαν στην πρωτεύουσα του Κοσόβου, την Πρίστινα και ανάγκασαν το ΝΑΤΟ να συμφωνήσει σε κοινή κατοχή. Παρά την παρουσία ειρηνευτικών στρατευμάτων, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου που επέστρεψαν αντεπιτέθηκαν στη σερβική μειονότητα του Κοσσυφοπεδίου, αναγκάζοντάς τους να καταφύγουν στη Σερβία. Κάτω από την κατοχή του ΝΑΤΟ, η αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου αποκαταστάθηκε, αλλά η επαρχία παρέμεινε επίσημα μέρος της Σερβίας. Και η τάξη των ισχυρών αποκαταστάθηκε κι αυτή.

Τον Μιλόσεβιτς τον καταδίκασε… ο Θεός της Δύσης. /copyright Ap Photos

Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εκδιώχθηκε από την εξουσία με λαϊκή επανάσταση στο Βελιγράδι τον Οκτώβριο του 2000 -κάτι από Ιράκ θυμίζει αυτό- αντικαταστάθηκε από τον εκλεγμένο Βόισλαβ Κοστούνιτσα, έναν μετριοπαθή Σέρβο εθνικιστή που υποσχέθηκε να επανενσωματώσει τη Σερβία στην Ευρώπη και τον κόσμο μετά από μια δεκαετία απομόνωσης.