Ανθρώπινη συμπεριφορά στους μετανάστες αλλά όχι εις βάρος των Ελλήνων
– Του Σεμπαϊδήν Καραχότζα | 22 Μαρτίου 2016
Μετά την οικονομική κρίση η οποία τα τελευταία έξι χρόνια όχι απλά έχει μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο αλλά έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, πλέον η χώρα μας καλείται να αντιμετωπίσει και την προσφυγική κρίση. Δε θα μπω στη διαδικασία να περιγράψω την κατάσταση που επικρατεί ως προς το συγκεκριμένο θέμα μιας και θεωρώ πως αυτή λίγο πολύ όλοι την γνωρίζουμε θέλω απλώς να κάνω ορισμένες επισημάνσεις αυτονόητες κατά την ταπεινή μου άποψη.
Καταρχήν αναφερόμενοι στους πρόσφυγες – μετανάστες που τους τελευταίους μήνες έφτασαν και εξακολουθούν να φτάνουν στη χώρα μας θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως μιλάμε για ανθρώπους και ως τέτοιους θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει τι χρώμα έχουν και σε ποιόν θεό πιστεύουν. Τίποτα δεν είναι ανώτερο από την ανθρώπινη ζωή κι άρα οφείλουμε ως χώρα και ως λαός να συμπεριφερθούμε ανθρώπινα σε όλους αυτούς τους μετανάστες που άφησαν την πατρίδα τους αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Έχω πει πολλές φορές κατά το παρελθόν πως ακόμα και η σκέψη για κακομεταχείριση – κακοποίηση ανθρώπου από άνθρωπο με τρομάζει. Άρα τάσσομαι ξεκάθαρα και δημόσια υπέρ μιας όσο το δυνατόν καλύτερης φιλοξενίας αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας αλλά μέχρι ένα σημείο κι όταν λέω μέχρι ένα σημείο εννοώ πως αυτή η φιλοξενία θα πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης.
Δυστυχώς ως χώρα εδώ και πολύ καιρό βρισκόμαστε με το ένα πόδι στον γκρεμό, έχουμε ένα κράτος το οποίο αδυνατεί να πράξει τα αυτονόητα απέναντι στους δικούς του πολίτες οι οποίοι τα τελευταία χρόνια δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση και τις πολιτικές που τη συνοδεύουν. Από την στιγμή λοιπόν που ένα κράτος αδυνατεί να φροντίσει τους δικούς του πολίτες δεν έχει το δικαίωμα εις βάρος αυτών να πουλάει ανθρωπισμό σε μετανάστες.
Μακάρι η χώρα μας να είχε τη δυνατότητα να εξασφαλίσει δουλειά και μια άνετη ζωή σε έντεκα εκατομμύρια Έλληνες και σε άλλους τόσους μετανάστες, θα ήταν ευλογία θεού. Αυτή τη στιγμή όμως μιλάμε για εκατομμύρια άνεργους Έλληνες, για χιλιάδες άστεγούς, για ανθρώπους που εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των μέτρων των μνημονίων έχασαν δουλειά, σπίτια, περιουσία, για ανθρώπους που απελπισμένοι και μη έχοντας άλλη επιλογή έβαλαν τέλος στη ζωή τους. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να συμβαίνουν όλα αυτά στην πατρίδα μας και η κυβέρνηση εις βάρος επαναλαμβάνω των δοκιμαζόμενων Ελλήνων να ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια για τους μετανάστες;
Λένε πολλοί πως πρέπει να συμπαρασταθούμε σε έναν λαό που φεύγει από την πατρίδα τους για να γλυτώσει από τον πόλεμο αλλά και ως προς αυτό υπάρχουν απαντήσεις. Καταρχήν στην αρχή μίλησα για ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους κι αυτό με πιο απλά λόγια σημαίνει παροχή κάθε δυνατής βοήθειας προς τους πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα, δηλαδή παροχή φαγητού, ρουχισμού, ιατρικής περίθαλψης και φυσικά στέγης για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Από εκεί και πέρα όμως αφού τους έχουμε περιποιηθεί όπως πρέπει όλους αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους στείλουμε πίσω στην πατρίδα τους, δεν είναι δυνατόν να τους μετατρέψουμε σε μόνιμους κάτοικους της Ελλάδας διότι και ως χώρα δεν έχουμε τέτοια δυνατότητα αλλά και οι ίδιοι οι μετανάστες δεν ήρθαν εδώ με τέτοιο σκοπό.
Ας μην ξεχνάμε όμως και κάτι άλλο πολύ βασικό κατά την άποψη μου, όλοι αυτοί οι ξένοι που φτάνουν στα νησιά μας και σε άλλα σημεία της πατρίδας μας δεν είναι πρόσφυγες πολέμου. Από τη στιγμή που ως χώρα αποφασίσαμε να ανοίξουμε τα σύνορα μας χωρίς παράλληλα να έχουμε τους κατάλληλους ελεγκτικούς μηχανισμούς, είναι παραπάνω κι από δεδομένο πως μαζί με τους πρόσφυγες φορτωνόμαστε κι άλλους μετανάστες μεταξύ των οποίων μπορεί να βρίσκονται οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου αλλά μπορεί να βρίσκονται τρομοκράτες για παράδειγμα ποιος άραγε από την κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί στον ελληνικό λαό πως όλοι όσοι φτάνουν στην πατρίδα μας είναι ακίνδυνοι; Κανένας γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου, απλώς η προοδευτική αυτή κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει τα σύνορα και να πουλήσει ανθρωπισμό χωρίς να μπορεί όμως να ελέγξει την πραγματική ταυτότητα όλων των μεταναστών.
Ωστόσο από τη μεριά κυρίως ακροδεξιών πολιτικών χώρων υπάρχουν και υπερβολές όπως για παράδειγμα οι αναφορές για κίνδυνο εξισλαμισμού της Ελλάδας. Εντάξει, ας το σταματήσουμε εδώ αυτό το παραμύθι. Μια χώρα η οποία δεν εξισλαμίστηκε μέσα στα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας δε μπορεί να εξισλαμιστεί από μερικές δεκάδες χιλιάδες μετανάστες. Ενδεχομένως πράγματι αυτός να είναι ο στόχος κάποιων αλλά δυστυχώς για εκείνους και ευτυχώς για την Ελλάδα θα παραμείνει ένας απλός στόχος και δε θα γίνει ποτέ πράξη.
Επίσης πρέπει να σταματήσει εδώ και το παραμύθι της άλλης πλευράς η οποία λέει πως κάποτε στη Συρία φιλοξενήθηκαν τρία εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες κι άρα οφείλουμε να τους το ανταποδώσουμε. Φυσικά τα περί φιλοξενίας τριών εκατομμυρίων Ελλήνων στη Συρία δεν είναι ψέματα αλλά καλό είναι να μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Στη δική μας περίπτωση δε μιλάμε απλά για Σύριους πρόσφυγες αλλά για ορθάνοιχτα σύνορα μέσα από τα οποία περνάνε μετανάστες από δεκάδες χώρες κι άρα δε μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε όλους σαν Σύριους πρόσφυγες.
Άλλωστε και μόνο το γεγονός πως ο καθένας από αυτούς τους μετανάστες ξοδεύει περίπου πέντε χιλιάδες ευρώ για να φτάσει στην Ελλάδα κάτι σημαίνει. Πόσοι Έλληνες άραγε έχουν σήμερα τόσα χρήματα στην άκρη; Ελάχιστοι. Μήπως λοιπόν κρύβεται κάτι άλλο πίσω από τους εν λόγω μετανάστες; Μήπως τελικά δε μιλάμε για ανθρώπους που ξεκίνησαν μόνοι τους αυτό το μεγάλο ταξίδι αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο; Ακόμα όμως κι αν δεν κρύβεται τίποτα το ύποπτο πίσω από τους μετανάστες υπάρχει κάτι που από ελάχιστους έχει ειπωθεί. Γιατί όλοι αυτοί οι χιλιάδες μετανάστες επιλέγουν το ταξίδι μέσω της θάλασσας για να φτάσουν στην Ευρώπη με κίνδυνο να πνιγούν και να μη φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους και δεν επιλέγουν τον πιο σίγουρο δρόμο της στεριάς μέσω της Βουλγαρίας; Κι από εκεί πάλι στην Ευρώπη θα φτάσουν.
Πρόκειται λοιπόν για ένα θέμα πολύ πιο περίπλοκο απ’ ότι ίσως φαίνεται για το οποίο ωστόσο οι αρμόδιοι οφείλουν να βρουν άμεσα λύση. Εγώ κλείνοντας το μόνο που μπορώ και θέλω να επισημάνω για άλλη μια φορά είναι πως κανένας και πολύ περισσότερο η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να ρίχνει όλο της το βάρος στους μετανάστες και να αδιαφορεί για τα προβλήματα των Ελλήνων. Όταν μια κυβέρνηση δε μπορεί να λύσει πρώτα απ’ όλα τα προβλήματα των δικών της πολιτών τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης. Στο κάτω κάτω τον Αλέξη Τσίπρα οι Έλληνες των έκαναν Πρωθυπουργό και όχι οι μετανάστες.