Αν δεν τραγουδούσε τις μπαλάντες που μαλάκωσαν την ελληνική ψυχή, θα έγραφε μυθιστορήματα με κεντρικά κεφάλαια αυτά της ίδιας της ζωής του: ένα άγριο θρίλερ με μπόλικες δόσεις ροκ, ένα ατελείωτο τρυφερό ρομάντζο γεμάτο αγκαλιές και αγάπες, ένα πολιτικό μανιφέστο για όλους όσοι υποφέρουν το άδικο. Αλλά σίγουρα τίποτα από όλα αυτά δεν θα τα έπαιρνε στα σοβαρά γιατί ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αφού ήξερε ότι το νόημα της ζωής κρύβεται στις στιγμές που δοκιμάζουν την ισχυρή έμπνευση και τις μεγάλες συγκινήσεις, από αυτές που δεν άντεξε τελικά η βασανισμένη καρδιά του που τελικά τον πρόδωσε και έφυγε ένα πρωινό Δευτέρας από τη ζωή. Σε συνέντευξη του στο ραδιόφωνο, το αγαπημένο του μέσο και τον Σπύρο Σεραφείμ, έλεγε ότι μισεί τις Δευτέρες οι οποίες θα ήθελε να εξαφανιστούν οριστικά από τον χάρτη. Ήταν η μέρα που θα μας στερούσε για πάντα την τρυφερή του παρέα, συνώνυμη με τις πιο ωραίες μας στιγμές, τα εξομολογητικά βράδια αλλά και συναυλίες που έχουν γράψει ιστορία.

Τρυφερός με βαθιά συνείδηση, δεν άντεχε να βλέπει να υποφέρουν οι άνθρωποι ή να βασανίζεται ο κόσμος με μια ευαίσθητη κεραία που τον έκανε να σκαρώνει ποιήματα και στιχάκια από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. Μικρός στην Πλάκα διάβαζε ποίηση στα γαλλικά σε ένα από αυτά τα χατζιδακικά σπίτια, όπου έζησε για χρόνια φεύγοντας από τη γενέτειρα του τον Βόλο, με τον πατέρα του να ακούει αποκλειστικά Μπαχ και να ανεβάζει ψηλά τον πήχη. Αλλά ήταν και τα μεγάλα του αδέλφια που συνέλεγαν δισκάκια, όπου έβρισκαν, με τραγουδιστές που τίμησαν την μπαλάντα:Ανταμό, Λούτσιο Ντάλα, Αλμπάνο. Η ιδανική μείξη ποίησης και ροκ τον οδηγεί τελικά στον Μπομπ Ντίλαν και σε όλους τους σπουδαίους τροβαδούρους που λειτούργησαν σαν πρότυπο.

Ήταν, όμως, και το αίμα που έβραζε και η διάθεση για πειραματισμούς που τον έφεραν κοντά στα ακούσματα του εξωτερικού και στις πρώτες τότε πειραματικές ανιχνεύσεις από τους δικούς μας Βαγγέλη Παπαθανασίου και Ντέμη Ρούσο που τον έκαναν να διακτινίζεται σε ξένα σύμπαντα. Άρχισε τότε να φαντάζεται ότι θα μπορούσε να γίνει μουσικός, αφήνοντας τα πρώτα μακριά μαλλιά και φορώντας αποκλειστικά σχεδόν αμπέχονα. Πορείες στους δρόμους, πολιτικοποίηση, τρύπια t-shirt, στάμπες φερμένες από το εξωτερικό και πολλή αναζήτηση χαρακτήριζαν τα εφηβικά του χρόνια. Μαζί και μια αυστηρή αισθητική, φερμένη από το σπίτι, που δεν επέτρεπε συμβιβασμούς. Μέχρι που ο εκλεκτικισμός του άρχισε σταδιακά να διαλύεται από τα άγρια ξεσπάσματα της ροκ και το αίμα που έβραζε από νωρίς.