671

Όταν οι Αριστοτέλης, Ερατοσθένης, Πλάτων, Κοπέρνικος και οι σχετικοί μας απέδειξαν ότι η γη είναι, στην πραγματικότητα…ΕΠΙΠΕΔΗ και ΟΧΙ «σφαιρική»!!! ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;;;!!!

«Οι θεωρίες μου απλά ήταν υποθέσεις και δεν πρέπει να θεωρούνται ως αλήθεια.» – Καπέρνικος, ο πατέρας του σύγχρονου ηλιακού συτήματος

ΙΔΟΥ όλοι οι δήθεν «σφαιρικοί» που έχουν πει εδώ και χιλιάδες χρόνια ότι η γη είναι «σφαιρική» ενώ τα ίδια τους τα έργα τους προδίδουν αποδειχνύοντας περι του αντιθέτου το…ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, ότι η γη, στην πραγματικότητα, είναι…ΕΠΙΠΕΔΗ…!!!

-του Ιωάν. Κουντούρη | Λος Άντζελες | 14:22, 27 Ιουλ. 2017 | JohnKountouris.com

Το ακόλουθο κείμενο είναι είναι απόσπασμα του βιβλίου «Η Συνωμοσία της Επίπεδης Γης» του κ Eric Dubay που είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς και ερευνητές σε όλο τον κόσμα για θέματα που αφορούν την επίπεδη γη μας. Έχω μεταφράσει και ενσωματώσει στο κείμενο αυτό μερικές από τις δικές μου σημειώσεις και παρατηρήσεις:

Για ΌΛΗ την ΑΛΘΕΙΑ για το «ηλιακό» μας σύστημα, διαβάστε το άρθρο μου με τίτλο «Η NASA και η επίπεδη γη – Μια παγκόσμια συνωμοσία»…

Για τους πιο ειληκρινείς Έλληνες φιλοσόφους/ιστορικούς κτλ που μας είχαν πει την ΑΛΗΘΕΙΑ πριν χιλιάδες χρόνια ότι η γη ΕΙΝΑΙ όντως ΕΠΙΠΕΔΗ, διαβάστε επίσης το άρθρο μου «ΙΔΟΥ οι ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ (Όμηρος, Ησήδιος) και μη που πίστευαν ότι η γη είναι ΕΠΙΠΕΔΗ! Ιστορικές αναφορές που σοκάρουν!»

-Γράφει o Eric Dubay

Έναν αιώνα αργότερα, ένας άλλος Έλληνας μαθηματικός και φιλόσοφος που ονομάζεται Πλάτων υιοθέτησε επίσης μια σφαιρική κοσμολογία της Γης, εκτός από το ότι υποστήριξε ότι η σφαίρα-Γη είναι το ακίνητο κέντρο του σύμπαντος με τον Ήλιο, τη Σελήνη και τα αστέρια να περιστρέφονται πάνω και γύρω από αυτόν. Τέτοιες αντιλήψεις επιβεβαιώνουν 100 τοις 100 το γεωκεντρικό μοντέλο της…ΕΠΙΠΕΔΗΣ ΓΗΣ!

Ο πιο διάσημος φοιτητής του, ο Αριστοτέλης, έγραψε επίσης σχετικά με αυτή τη γεωκεντρική κοσμολογία της γης-υδρογείου στο βιβλίο του “Επι τους Ουρανούς”, προσφέροντας τρία βασικά στοιχεία για τη θεωρία του.   Πρώτον, ο Αριστοτέλης σημείωσε ότι, όταν κάποιος απομακρύνεται από έναν παρατηρητή που ευρίσκεται στην ακτή, τα πλοία που πλησιάζουν τον ορίζοντα αρχίζουν να εξαφανίζονται από την οπτική γωνία του καταρτιού πριν από την οπτική γωνία της κορυφής του ιστού και υποτίθεται ότι αυτό το φαινόμενο οφειλόταν στην «καμπυλότητα» της Γης.  Ο Αριστοτέλης ισχυρίστηκε ότι το κατάρτι θα εξαφανιζόταν πρώτα επειδή πέρα ​​από τον ορίζοντα η γη-υδρογείος κυρτώνει προς τα κάτω προκαλώντας έτσι το κατάρτι και τελικά την κορυφή του ιστού και ολόκληρο το πλοίο να πέσουν κάτω από την καμπυλότητα.  Σήμερα μπορούμε εύκολα να αποδείξουμε ότι ο Αριστοτέλης ήταν λάθος στην υπόθεση του χρησιμοποιώντας τηλεσκόπια, κιάλια και κάμερες ζουμ.  Μόλις ένα πλοίο εξαφανιστεί εντελώς ​​από τον ορίζοντα, η σύγχρονη τεχνολογία μας επιτρέπει να μεγεθύνουμε και να μεταφέρουμε ολόκληρο το πλοίο, το κατάρτι και τα σχετικά, πίσω σε πλήρη εικόνα.   Αυτό αποδεικνύει ότι τα πλοία δεν εξαφανίζονται πρώτα με το κατάρτι λόγω της φερόμενης καμπυλότητας της Γης και ότι η γραμμή του ορίζοντα είναι στην πραγματικότητα απλώς το σημείο εξαφάνισης της προοπτικής της σκοπιάς ενός δεδομένου παρατηρητή και όχι, όπως υποτίθεται ο Αριστοτέλης, η αρχή της «καμπυλότητας» της Γης.   Ο ορίζοντας είναι υποκειμενικός και ποικίλλει ανάλογα με τον καιρό, το ανάστημα του παρατηρητή και τη δύναμη της όρασης ή των οργάνων του.   Όπως παρατηρήθηκε προηγουμένως, ο ορίζοντας ανέρχεται στα μάτια του παρατηρητή ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά ανεβαίνει, πράγμα που αποδεικνύει επίσης ότι η γραμμή του ορίζοντος δεν είναι κάποιο αντικειμενικό σημείο καμπυλότητας σε μια καμπυλωτή Γη, αλλά το υποκειμενικό σημείο εξαφάνισης της προοπτικής από την δεδομένη οπτική γωνία του παρατηρητή.

Δείτε τώρα το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα:

https://www.youtube.com/watch?v=8RXbEhkLt3U

Το δεύτερο αποδεικτικό στοιχείο του Αριστοτέλη που προσφέρεται για τη σφαιρική θεωρία του της Γης ήταν η στρογγυλή σκιά της Γης που ρίχνεται στη Σελήνη κατά τη διάρκεια των σεληνιακών εκλείψεων.  Μέχρι σήμερα οι ηλιοκεντριστές εξακολουθούν να προσφέρουν το επιχείρημα αυτό ως απόδειξη μιας σφαιρικής Γης, υποστηρίζοντας ότι κατά τη διάρκεια της σεληνιακής εκλείψεως ο Ήλιος, η Γη και η Σελήνη ευθυγραμμίζονται σε μια τέλεια συζυγία 180 μοιρών, όπως τρεις μπάλες μπιλιάρδου που προκαλούν τον Ήλιο να ρίχνει τη σκιά της Γης πάνω στη Σελήνη.   Ωστόσο, αυτή η έξυπνη αλλά ελαττωματική υπόθεση καθίσταται εντελώς άκυρη λόγω του γεγονότος ότι έχουν συμβεί σεληνιακές εκλείψεις και συνεχίζουν να συμβαίνουν τακτικά όταν τόσο ο Ήλιος όσο και η Σελήνη είναι ακόμα ορατά μαζί πάνω από τον ορίζοντα!   Από την εποχή του Πλίνιου του Γέροντος υπάρχουν ιστορίες εκλείψεων που συμβαίνουν ενώ και ο Ήλιος και η Σελήνη ήταν ορατά στον ουρανό και συνεχίζουν να καταγράφονται από τη Βασιλική Αστρονομική Εταιρεία (Royal Astronomical Society) σήμερα.   Προφανώς εάν ο Ήλιος και η Σελήνη παρατηρούνται ταυτόχρονα κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης, τότε δεν είναι ευθυγραμμισμένα σε μία συζυγία 180 βαθμών και είναι επομένως αδύνατο ο Ήλιος να ρίχνει τη σκιά της Γης στη Σελήνη και πρέπει να αναζητηθούν κάποιες άλλες εξηγήσεις.   Μια άλλη εξήγηση, στην πραγματικότητα, υπήρχε ήδη σε πολλούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι έκριναν ότι ένα τρίτο ουράνιο σώμα γνωστό ως Rahu ή “Ο Μαύρος Ήλιος” υπήρξε επίσης ίσο σε μέγεθος με τον Ήλιο και τη Σελήνη.   Λένω πως αυτό το ημιδιαφανές σκοτεινό σώμα περνούσε μπορστά από τον Ήλιον και την Σελήνην κατά τη διάρκεια των ηλιακών και σεληνιακών εκλείψεων που προκαλούσαν την εξασθένιση των φώτων τους.

Το τελευταίο αποδεικτικό στοιχείο του Αριστοτέλη που προσφέρεται για τη σφαιρική θεωρία της Γης του ήταν η εμφάνιση του αστέρος Polaris (Πολάρης) και άλλων αστεριών που “πέφτουν” σταδιακά αποπάνω καθώς ένας παρατηρητής ταξιδεύει προς τα νότια.   Ισχυρίστηκε ότι η σταδιακή απόκλιση και η τελική εξαφάνιση πέρα ​​από τον ορίζοντα ορισμένων αστεριών και αστερισμών, καθώς κάποιoς ταξιδεύει προς νότο, ήταν απόδειξη ότι ο παρατηρητής ταξιδεύει πάνω από μια επιφάνεια κυρτή.   Παρόμοια όσον αφορά το επιχείρημα ότι τα πλοία εξαφανίζοντα από τον ορίζοντα, ο Αριστοτέλης υποστήριξε ότι η γραμμή του ορίζοντα ήταν η κυριολεκτική καμπυλότητα της σφαιρικής Γης και ότι τα αστέρια που “πέφτουν” και εξαφανίζονται πέρα ​​από αυτό, γίνονται αόρατα επειδή υπάρχει μάζα κυρτωμένης Γης μεταξύ αυτών και του παρατηρητή.  Ομως, στην πραγματικότητα, η σταδιακή απόκλιση αντικειμένων στον ουρανό προς τον ορίζοντα είναι απλώς ένα προϊόν του νόμου της προοπτικής για τις επίπεδες επιφάνειες.

Απελευθερώσου Έλληνα από την απάτη της γης-μπάλας!!

Όπως γνωρίζει ο κάθε μαθητής της τέχνης της προοπτικής, το ανθρώπινο μάτι βλέπει τον κόσμο ως πυραμιδική μορφή, ώστε όταν κοιτάζει κάτω σε ένα μεγάλο διάδρομο, το πάτωμα φαίνεται να ανεβαίνει, η οροφή φαίνεται να βυθίζεται και οι τοίχοι φαίνεται να στενεύουν σε ένα σημείο στο κέντρο της οπτικής σκοπιάς του παρατηρητή.  Φυσικά, οι διαστάσεις του διαδρόμου παραμένουν σταθερές καθ ‘όλο το μήκος του. Το πάτωμα δεν αναβαίνει στην πραγματικότητα, το ταβάνι δεν βυθίζεται, ούτε στενεύουν τα τείχη• αλλά για το ανθρώπινο μάτι τα πάντα γίνονται αντιληπτά κατ’αυτόν τον τρόπον.   Ομοίως, όταν ο Ήλιος, η Σελήνη, τα αεροπλάνα ή τα σύννεφα φαίνονται να βυθίζονται προς τον ορίζοντα καθώς απομακρύνονται από εμάς, δεν χάνουν υψόμετρο και πλησιάζουν σιγά-σιγά το επίπεδο της θάλασσας.   Στην πραγματικότητα διατηρούν το ίδιο υψόμετρο, πλήν απομακρύνονται από εμάς και έτσι ο νόμος της προοπτικής τους κάνει να φαίνονται να βυθίζονται.

Ένας αιώνας μετά τον Αριστοτέλη, γύρω στο 250 π.Χ., ένας άλλος Έλληνας μαθηματικός και φιλόσοφος με την ονομασία Ερατοσθένης βγήκε στο προσκήνιο με μια νέα φερόμενη απόδειξη για την σφαιρική Γη.   Ο Ερατοσθένης σημείωσε ότι το μεσημέρι κατά τη διάρκεια του Θερινού ηλιοστσσίου στη Σύηη, ο Ήλιος δεν έριχνε καμία σκιά και οι ακτίνες του μπορούσαν να φτάσουν κατευθείαν στον πυθμένα του πηγαδιού του, αλλά εν τω μεταξύ στην Αλεξάνδρεια μια μεταλλική ράβδος που στέκεται κάθετα έριχνε μια σημαντική σκιά.  Με τον συντελεστή του μήκους της σκιάς με την υποτιθέμενη απόσταση του από τον Ήλιο, ο Ερατοσθένης κατέγραψε μια μέτρηση της περιμέτρου της Γης παρόμοια με αυτήν που χρησιμοποιούν οι ηλιοκεντρικοί αστρονόμοι σήμερα.

Το γεγονός όμως είναι ότι οι υπολογισμοί του Ερατοσθένη έγιναν υποθέτοντας ότι ο Ήλιος απέχει εκατομμύρια μίλια μακριά, έτσι ώστε οι ακτίνες του να πέφτουν απολύτως παράλληλα ακόμα και σε σημεία που αποκλίνουν τόσο πολύ όσο η Συήνη και η Αλεξάνδρεια.   Αυτή η ελαττωματική προϋπόθεση οδήγησε στο εσφαλμένο συμπέρασμά του, το οποίο τελικά εκτέθηκε με την εφεύρεση του ναυτικού εξάντος (όργανο που χρησιμοποιήθηκαν κάποτε στη ναυτιλία για τη μέτρηση των γωνιών και, ειδικότερα, για τον προσδιορισμό του στίγματος). (Πατήστε ΕΔΩ για περισσότερα)

Χρησιμοποιώντας τους εξάντες και την τριγωνομετρία των επίπεδων επιφανειών (plane trigonometry), μετρώντας τη γωνία του Ήλιου σε δύο σημεία της Γης ταυτόχρονα και παράγοντας την απόστασή τους το ένα από το άλλο, το Πυθαγόρειο Θεώρημα αποκαλύπτει τόσο το ύψος όσο και τις διαστάσεις του Ήλιου.   Χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο, ο Ήλιος και η Σελήνη έχουν επανειλημμένα υπολογιστεί ότι είναι περίπου 32 μίλια (51.499 χιλ) σε διάμετρο, 3000 μίλια (4828.032 χιλ) από την επιφάνεια της Γης.   Βίντεο υψηλού υψόμετρου μπαλονιών έχουν επίσης γυρίσει τον φωτισμό καυτών σημείων στα σύννεφα αποδεικνύοντας ότι ο Ήλιος είναι τοπικός και να ενεργεί ως προβολέας, και όχι μια φλεγόμενη μπάλα αερίου που είναι εκατομμύρια μίλια μακριά όπως υποτίθεται από τους ηλιοκεντριστές.

https://www.youtube.com/watch?v=hlJmBe1eeQA

Μετά τον Ερατοσθένη, η θεωρία της γης-υδρογείου εξαφανίστηκε εντελώς από τη φιλοσοφική σκέψη και την κατεγεγγραμένη ιστορία για σχεδόν δύο χιλιετίες.   Οι γεωκεντρικές κοσμολογίες της επίπεδης γης συνέχισαν να κυριαρχούν, με ακόμη τον ίδιον τον Ερατοσθένη, που έχει βαπτισθεί ως ο «Πατέρας της Γεωγραφίας», που απεικονίζει τη Γη ως επίπεδη στον διάσημο χάρτη του 194 π.Χ.    

Ο χάρτης της ΕΠΙΠΕΔΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ χάριν στον…ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗ…ΑΚΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!….

 

Ήταν ο Ιησουίτης και ο Μασόνος Copernicus που εφηύρε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του σύμπαντος. Στη συνέχεια έπεισε το Βατικανό να το υιοθετήσει.