Το πολιτικό προφίλ των Ευρωσκεπτικιστών…

111

 

Παρατηρώντας την εν εξελίξη διάλυση της Ε.Ε. έχω να σημειώσω δύο πράγματα, ειδικά για όσους υποστηρίζουν αυτή τη διάλυση…

1) Αντικρούοντας την άποψη “ψηφίζουμε ενάντια στην οικονομική ολιγαρχία στην Ε.Ε. που φέρνει αντιλαϊκά μέτρα και η αρνητική μας ψήφος σε δημοψηφίσματα τύπου BREXIT αποτελεί κίνηση “ταξικής αντίστασης” απαντώ ως εξής: Η οικονομική ολιγαρχία παραμένει η ίδια είτε σε δομή Ε.Ε. είτε σε δομή ανεξάρτητων εθνών-κρατών στην Ευρώπη. Από την άλλη όμως η “λαϊκή” αντίσταση ενάντια στην ολιγαρχία αυτή μειώνεται τώρα σε δυναμικότητα γιατί πλέον πολεμάς έναν αποκεντρωμένο και πολυκεντρικό εντέλει ταξικό εχθρό ( σε μία εθνικά διαιρεμένη Ευρώπη), ενώ σε επίπεδο Ε.Ε. ο εχθρός αυτός είναι πιο εμφανής, και στοχευμένος και οι λαοί της Ευρώπης πιο ενωμένοι και δυνατοί (θεσμικά αλλά και κινηματικά) για να τους αντιμετωπίσουν μαζικά χωρίς χωρικούς περιορισμούς και με ελεύθερη διακίνηση ιδεών και προσώπων, άρα και “εξεγερμένων” μαζών τελικά…

Αφού ο πόλεμος είναι ταξικός (αν όντως είναι για αυτούς που ψηφίζουν κατά της Ε.Ε.) τότε η μορφή του ταξικού πεδίου της μάχης δεν επηρεάζεται από την ενιαία δομή της Ε.Ε. ή μία άλλη με αποκεντρωμένα και ανεξάρτητα κράτη, κοινώς, είναι άσχετα αυτά τα μεγέθη μεταξύ τους. Άρα δεν είναι πιο ταξικός μαχητής αυτός που αποφασίζει κατά της Ε.Ε. από αυτόν που αποφασίζει υπέρ αυτής. Μάλιστα δε, ίσως υποκρύπτεται και μια επικίνδυνη υποκρισία εδώ με κριτήρια καθαρά ακραία εθνικιστικά με τάση προς φασιστικά στο υπόβαθρο αυτών που ψηφίζουν ένα ΟΧΙ, είτε εκ δεξιών είτε εκ αριστερών πολιτικά τοποθετημένων, γενικά δηλαδή λανθάνει ίσως ένας ακροδεξιός εθνικισμός είτε ένας αριστερός εθνικισμός που οδηγεί μοιραία στον φασισμό (εθνικοσοσιαλισμός) όπως υποστηρίζει και ο Ρόμπερτ Πάξτον. Δηλαδή τελικά αυτοί που ψήφισαν στη Βρετανία, ή θα ψηφίσουν σε άλλες χώρες μέλη σε μελλοντικά δημοψηφίσματα, θα πρέπει να είναι ειλικρινείς πρώτα απ’όλα απέναντι στον εαυτό τους για το τι πρεσβεύουν ιδεολογικά. Αν δεν έχουν πραγματικά συνειδητοποιήσει αυτό το τελευταίο και απλά παρασύρονται από επιτήδειους τύπου Φάραντζ, τότε συμβαίνει το εξής και φθάνω στο δεύτερο συμπέρασμα.

2) Αυτοί που ψηφίζουν ένα ΟΧΙ χωρίς: α) να γνωρίζουν πραγματικά γιατί το πράττουν και τι συνέπειες αυτό θα έχει πρώτα απ’όλα στην ίδια τους την κοινωνική και οικονομική ισχύ και δυνατότητα δυναμικών μαζικών διεκδικήσεων σε μία ενωμένη Ευρώπη των Ενωμένων επίσης εργαζομένων, β) να είναι ακραίοι εθνικιστές, τότε δυστυχώς και μιλώντας ιδαιτέρως σκληρά, αυτοί δεν είναι και ενεργοί σκεπτόμενοι πολίτες αλλά “α-νόητοι” και “ιδιώτες” “idiots”. Και σε α-νόητους και ιδιώτες δεν αξίζει η Δημοκρατία ούτε σε ομοσπονδοποιημένη μορφή (πχ Ε.Ε.) αλλά ούτε και σε εθνική-κρατική μορφή. Μάλλον ένα τέτοιος λαός του αξίζει δυστυχώς μία απολυταρχία, μία “Νέα Ιερά Συμμαχία”, σαν αυτή που έρχεται στην νέα “Νέα Ευρώπη” είτε αν παραμείνει ως Ε.Ε., είτε επιστρέψει σε έθνη-κράτη με μοιραίες τοπικές εθνικιστικές συγκρούσεις που μπορούν να οδηγήσουν και σε μία γενικευμένη Ευρωπαϊκή σύρραξη και μοιραία απίσχανση των κοινωνικών και οικονομικών διεκδικήσεων του πρεκαριάτου.

Μην ξεχνάμε πως τέτοιοι α-νόητοι ιδιώτες ζητωκραύγαζαν και γιόρταζαν το 1914 την ανακήρυξη του 1ου Π.Π. και μερικοί από αυτούς μάλιστα πήγανε στο ‘δυτικό μέτωπο’ αρχικά τραγουδώντας και χορεύοντας για να ανακαλύψουν τελικά πως ο εθνικισμός οδηγεί στον πόλεμο και στον μαζικό και μαρτυρικό θάνατο όπου εκεί τελειώνουν όλοι οι εθνικισμοί και οτιδήποτε άλλο, αφού περνάς στην ανυπαρξία…

– Πάνος Καραπάνος
– Πολιτικός Επιστήμων