Υποκλοπές και διπλωματία
Τα δυο περιστατικά φαίνονται κατ’ αρχάς άσχετα μεταξύ τους. Τα χωρίζουν μάλιστα κοντά εξήντα χρόνια. Τα φαινόμενα όμως απατούν, γιατί σχετίζονται μεταξύ τους και μάλιστα σε πολλά και σοβαρά σημεία.
Εξηγούμαστε: το πρώτο αφορά μία κρίσιμη περίοδο που περνούσε η χώρα. Ήταν η χρονιά (1957), κατά την οποία το Κυπριακό ήταν στο προσκήνιο, αλλά και στο παρασκήνιο με τους Βρετανούς πράκτορες να έχουν παγιδεύσει εμπιστευτική τηλεφωνική γραμμή και να υποκλέπτουν τις συνομιλίες του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η ΚΥΠ ανακάλυψε την υποκλοπή και ο συμπατριώτης μας υπουργός τότε Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ κλήθηκε από τον οργισμένο Καραμανλή να διαμαρτυρηθεί στον Βρετανό πρεσβευτή.
Ο πονηρός όμως Βλάχος είχε άλλη άποψη, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή. Σκηνοθετήθηκαν τρεις ψεύτικες τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ Αβέρωφ-Καραμανλή, το περιεχόμενο των οποίων κατατέθηκε σε Ελβετό συμβολαιογράφο. Στη πρώτη συνομιλία γινόταν λόγος για πληροφορίες περί δολοφονίας του Αμερικάνου πρεσβευτή από μέλη της ΕΟΚΑ, στη δεύτερη για σύμπραξη της Ελλάδας στον άξονα Αιγύπτου-Γιουγκοσλαβίας και η τρίτη για επίσκεψη Καραμανλή στη Μόσχα. Η υποκλοπή έγινε και οι Βρετανοί… ενημέρωσαν τους Αμερικάνους, έγινε σάλος, αλλά όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η αξιοπιστία των Βρετανών είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα, γιατί βγήκε στο φως η αληθινή βρετανική υποκλοπή και οι δραστηριότητες των μυστικών της υπηρεσιών με συνέπεια να αναβαθμισθεί η θέση της χώρας μας και κυρίως η εξωτερική της πολιτική στο Κυπριακό. Ήταν μία διπλωματική επιτυχία της Ελλάδας. (Τα στοιχεία από άρθρο του καθηγητή Διπλωματικής Ιστορίας κ. Αντώνη Κλάψη, βασισμένο σε βιβλίο του Ευάγγελου Αβέρωφ–Τοσίτσα «Ιστορία χαμένων ευκαιριών»).
Το δεύτερο αφορά μία άλλη κρίσιμη περίοδο που περνά τώρα η χώρα. Πρόκειται για τις δημοσιευθείσες συνομιλίες στη διεθνή ιστοσελίδα WikiLeaks μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ Τόμσεν και Βελκουλέσκου που και αυτές ήταν προϊόν υποκλοπής και αφορούσαν τη δεινή οικονομική θέση και τα σενάρια σε βάρος της χώρας μας.
Πώς σχετίζονται τα δύο περιστατικά; Κατ’ αρχάς διότι αναμείχθηκαν τα ονόματα δύο Ηπειρωτών του Ευάγγελου Αβέρωφ ευθέως και του Γιάννη Ρουμπάτη, διοικητή της ΕΥΠ πλαγίως (αρνήθηκε την υποκλοπή) και γιατί στα δύο περιστατικά κοινό γνώρισμα είναι η υποκλοπή. Κυρίως, όμως σχετίζονται ως προς τον χειρισμό τους. Στη πρώτη περίπτωση ο χειρισμός ήταν σωστός, έξυπνος, διπλωματικός με θετική εξέλιξη για τη χώρα, γεγονός που αποδείχθηκε τότε εκ του αποτελέσματος, αφού οι Βρετανοί που έπαιζαν παιχνίδι την Κύπρο βρέθηκαν εκτεθειμένοι στο διπλωματικό πεδίο.
Στη δεύτερη περίπτωση ο χειρισμός ήταν λανθασμένος, απαράδεκτος και ενδεχομένως με κακή εξέλιξη για τη χώρα. Το περιεχόμενο της συνομιλίας των δύο στελεχών του ΔΝΤ από μόνο του ήταν ευνοϊκό για τις θέσεις της κυβέρνησης πάνω στο θέμα και της στάσης του Ταμείου για το ελληνικό ζήτημα. Δεν χρειαζόταν η Ελλάδα να οικειοποιηθεί το προϊόν της υποκλοπής και αμέσως πριν… «κατεβάσουν τα τηλέφωνα από τα αυτιά τους» τα στελέχη του ΔΝΤ, να στέλνει ο πρωθυπουργός επιστολές στους Ευρωπαίους (ακόμη και στον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ έστειλε), διαμαρτυρόμενος αναφερόμενος στην υποκλοπή και στο περιεχόμενο. Αφού έτσι κι αλλιώς το θέμα ήταν αβανταδόρικο για τη χώρα, δεν χρειαζόταν θόρυβος. Η σιωπή θα ήταν χρυσός. Χάθηκε μία ευκαιρία για επικοινωνιακούς εσωτερικούς -όπως φαίνεται- λόγους.
Η συνέχεια γνωστή. Οι Ευρωπαίοι δεν έδωσαν συνέχεια, οι Αμερικάνοι εμμέσως πλην σαφώς σιώπησαν… εκκωφαντικά και το ΔΝΤ έγινε χειρότερο απέναντί μας, ζητώντας και τα ρέστα. Οι χειρισμοί τόσο σοβαρών και λεπτών θεμάτων απαιτούν σύνεση, διπλωματία και κοινή λογική σε τελική ανάλυση.
Πηγή: http://www.agon.gr/news/162/ARTICLE/32837/2016-04-20.html