Περί μεταρρυθμίσεων ο λόγος
–Του Σεμπαϊδήν Καραχότζα
Εδώ και πολλά χρόνια και κυρίως μετά την υπογραφή του 1ου μνημονίου από τον Γιώργο Παπανδρέου το 2010, η λέξη μεταρρυθμίσεις έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, την ακούμε σχεδόν καθημερινά μιας και οι μεταρρυθμίσεις είναι υποτίθεται αυτό που διαρκώς ζητάνε οι δανειστές από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Ωστόσο για την ώρα φοβάμαι πως κάποιοι είτε δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει μεταρρύθμιση ή απλά κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό με αποτέλεσμα να μας παρουσιάζουν ως μεγάλες και αναγκαίες για τη χώρα μεταρρυθμίσεις την περικοπή των συντάξεων, την επιβολή νέων δυσβάσταχτων φόρων, τη μείωση των μισθών, τις απολύσεις, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Σίγουρα δεν είμαι ο καταλληλότερος για να πω τι ακριβώς πρέπει να γίνει, ωστόσο προσωπικά την λέξη μεταρρύθμιση την αντιλαμβάνομαι κάπως διαφορετικά διότι δε μπορεί να είναι μεταρρύθμιση η πτώχευση ενός ολόκληρου λαού. Θα επιχειρήσω λοιπόν να προτείνω κάποια πράγματα, κάποιες αλλαγές που όχι απλά θα είναι πραγματικές μεταρρυθμίσεις αλλά θα βοηθήσουν αφάνταστα των γονατισμένο πλέον ελληνικό λαό.
Πλαστικό χρήμα από το πρώτο ευρώ:
Ίσως φαίνεται αρκετά δύσκολο στην εφαρμογή του αλλά πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Κάποτε, όταν η χώρα μας πέρασε από τη δραχμή στο ευρώ όλοι λέγαμε πως αυτό θα δυσκολέψει τις καθημερινές μας συναλλαγές αλλά αποδείχθηκε πως όλα είναι θέμα συνήθειας. Όπως λοιπόν συνηθίσαμε το ευρώ έτσι θα μπορέσουμε να συνηθίσουμε και το πλαστικό χρήμα, δηλαδή την κάρτα αντί για τα μετρητά.
Σε τι θα βοηθήσει αυτό; Σε πολλά πράγματα. Κανένας γιατρός δε θα μπορεί να ζητήσει φακελάκι ή κι αν ζητήσει, αυτό θα είναι φανερό κι άρα θα φορολογηθεί για τα επιπλέον χρήματα που θα πάρει. Κανένας δημόσιος υπάλληλος –δημόσιος λειτουργός δε θα μπορεί να δωροδοκηθεί. Κανένας επαγγελματίας δε θα μπορεί να πουλήσει για παράδειγμα ένα παντελόνι για 30 ευρώ και να κόψει απόδειξη για 15. Κανένας δε θα μπορεί να σου φέρει το φαγητό που έχεις παραγγείλει στο σπίτι στις 23:00 με απόδειξη που έχει κοπεί στις 19:00. Κανένας δε θα μπορεί να πάρει προμήθεια για τα υλικά που παραγγέλνει σε έναν δημόσιο οργανισμό, πχ στο νοσοκομείο. Η κάθε συναλλαγή θα είναι φανερή και ορατή στο σύστημα. Επιπλέον κανένας δε θα μπορεί να κρατάει τα χρήματα του κάτω από το στρώμα. Όλα τα λεφτά θα είναι στις τράπεζες κι άρα δε θα υπάρχει θέμα ανεπαρκής ρευστότητας. Πλαστικό χρήμα λοιπόν όχι από το πρώτο ευρώ αλά από την πρώτη τσίχλα που κοστίζει 0.1 ευρώ.
Κάθε νομός κι ένας Δήμος:
Κι αυτό μπορεί να γίνει εύκολα, με εξαίρεση ίσως την Αττική και τη Θεσσαλονίκη, όλοι οι υπόλοιποι νομοί της χώρας να είναι ένας Δήμος. Δηλαδή ο νομός Ξάνθης ένας Δήμος, ο νομός Καβάλας ένας Δήμος και πάει λέγοντας. Αυτό φυσικά δε θα σημαίνει μείωση των δαπανών για τις παρεχόμενες προς τους πολίτες υπηρεσίες, κάθε άλλο. Ωστόσο και μόνο που θα πληρώνουμε πολύ λιγότερους Δημάρχους και Αντιδημάρχους θα είναι ένα τεράστιο όφελος και για τον φορολογούμενο Έλληνα πολίτη και για τον κρατικό προϋπολογισμό.
Κοινοβούλιο με 120 το πολύ Βουλευτές:
Δεν είναι κάπως παράλογο ή έστω υπερβολικό χώρες με πληθυσμό άνω των 80 εκατομμυρίων να έχουν Κοινοβούλιο με 350 Βουλευτές και η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων να έχει 300 Βουλευτές; Για ποιο λόγο νομοί όπως η Ξάνθη, η Καβάλα κλπ πρέπει να εκλέγουν από τρεις Βουλευτές; Δε φτάνει ο ένας; Τι παραπάνω δηλαδή προσφέρουν οι 300 απ’ ότι θα προσέφεραν οι 120 Βουλευτές; Για σκεφτείτε όμως πόσα χρήματα κοστίζουν στο ελληνικό δημόσιο κι άρα στον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη αυτοί οι επιπλέον 180 Βουλευτές. Άρα με εξαίρεση την Αττική και τη Θεσσαλονίκη, οι υπόλοιποι νομοί θεωρώ πως μπορούν άνετα να εκπροσωπούνται στην ελληνική Βουλή και με έναν μόνο Βουλευτή.
Δυο τετραετίες και μετά σπίτι τους:
Είναι κάτι που θα έπρεπε να εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Από τη στιγμή που υποτίθεται πως οι περισσότεροι ασχολούνται με την πολιτική για να προσφέρουν στην πατρίδα και στους πολίτες, θεωρώ πως τα οκτώ χρόνια τους είναι παραπάνω κι από αρκετά για να προσφέρουν όσα έχουν να προσφέρουν και η επιπλέον παραμονή τους στην πολιτική δεν έχει κανένα νόημα. Δε νομίζω πως είναι παράλογο αυτό που λέω. Δε μπορεί να έχουμε σαράντα χρόνια τους ίδιους Δημάρχους, τους ίδιους Δημοτικο0ύς Συμβούλους, τους ίδιους Βουλευτές κλπ. Να θεσπιστεί χθες κι όχι αύριο το όριο των δυο τετραετιών για όλους τους πολιτικούς, είτε μιλάμε για Τοπική Αυτοδιοίκηση είτε μιλάμε για την κεντρική πολιτική σκηνή.
Κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών:
Είναι κάτω για το οποίο είχε δεσμευτεί τόσο η προηγούμενη όσο και η σημερινή κυβέρνηση, όσο βέβαια βρίσκονταν στη θέση της Αξιωματικής αντιπολίτευσης διότι με το που ήρθαν στην εξουσία την ξέχασαν αμέσως την υπόσχεση τους αυτή. Και πώς να μην την ξεχάσουν αφού το συγκεκριμένο μπόνους των 50 εδρών είναι αυτό που τους έδωσε την εξουσία. Μόνο που αυτές οι 50 έδρες δεν αποτελούν λαϊκή εντολή. Με βάση τα σημερινά δεδομένα δηλαδή, η σημερινή κυβέρνηση έχει λαϊκή εντολή για 103 και όχι για 153 Βουλευτές. Ο μόνος τρόπος για να ισχύει πραγματικά η θέληση των ψηφοφόρων είναι η απλή αναλογική και μάλιστα επί του συνόλου των ψηφοφόρων και όχι μόνο επί των ψηφισάντων. Στο εκλογικό αποτέλεσμα θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται και εκείνοι που δεν ψήφισαν για να δούμε μετά ποιο κόμμα θα καταφέρει να πάρει ποσοστό πάνω από 15%.
Προσπάθησα να αναφέρω ορισμένα μόνο παραδείγματα πραγματικών μεταρρυθμίσεων που όχι μόνο δε θα επιβαρύνουν τον απλό πολίτη αλλά θα τον ωφελήσουν κιόλας. Αυτά όμως δε μπορεί να τα κάνει κανένας από αυτούς που μας κυβερνάνε τα τελευταία χρόνια. Μόνο ένας που είναι πεντακάθαρος, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με συστήματα και κατεστημένα, που θα ασχοληθεί με την πολιτική για να προσφέρει πραγματικά και όχι για να κάνει καριέρα μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις. Άρα τις παραπάνω μεταρρυθμίσεις δε μπορεί να τις κάνει ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Μητσοτάκης.